58-Soyutlama-acisindan-postmodern-edebiyat-ile-meddah-karagoz

kopmuş olarak tasarlanır ve bu insanların yaşamlarında zaman durmuş gibidir.
“Şimdi”yi yaşamayan insan ya geçmişe saplanmıştır ya da geleceğe ilişkin hayaller
kurmaktadır.
Zamanın dışında gibi görünen Absürd oyun kişileri bazen de yaşadıkları
andan kopmanın bilincini de yitirirler, iyice körlenir duyguları, hiçbir şeyi
göremez, duyamaz olurlar. Kayırsızlık ve hiçliğin içine batarlar. 270
“Postmodern Edebiyat” nasıl “birey”i ön değerde tutup, okurunu etkin kılmak
istiyorsa, “Absürd Tiyatro”nun da merkezinde “birey” vardır. Çünkü absürd
anlayışında, XX. yüzyılın en büyük erdeminin birey olabilmekte yattığına inanılır.
Çünkü yaşanılan çağın dünyası hep bireyleri yok etmeye yönelik çalışır, birey
varolabilmek için hep savaşmak zorunda kalır.
Yaratım aşamasından seyirciyle karşılaşmaya kadar her şey tek tek bireyleri
temel alır. Yazar bir birey olarak kendi öznel imgelerini dışavurur ve seyirciden
de yine bir birey olarak sahnedekilere dair kendi öznel yorumunu geliştirmesi
bekler. 271
Çünkü Nietzche ile birlikte “Tanrı” ölmüştür ve yaşanan tüm olumsuzluklar
karşısında dinsel inancın yitirilmesiyle, insana kendi dışında bir dayanak noktası
kalmamıştır.
“Absürd Tiyatro” anlayışı, Brecht’in “Epik/Diyalektik Tiyatro” anlayışıyla
benzer özellikler göstermektedir. Bu benzerliğin başında iki türün de klasik
Aristotelesçi dram anlayışına karşı gelişleri vardır. Bunun dışında iki tür de her ne
kadar dramatik yapıya karşı çıksalar da bu yapının kimi özelliklerinden
yararlanmışlardır. “Absürd Tiyatro”nun gelenekten yararlanma ve bu gelenekleri
kendi içinde yeniden yapılandırma biçimi şöyledir:
Eski Yunan ve Roma’nın “mimus”una kadar giden taklit, benzetme ve
soytarılık geleneği, Rönesans Đtalya’sının Commedia dell’Arte’si, Đngiltere’deki
yaygın tiyatro biçimlerinden pandomim ya da müzikaller, en az onlar kadar eski
270 ĐPŞĐROĞLU, Zehra, Uyumsuz Tiyatroda Gerçekçilik, Mitos Boyut Yayınları, Đstanbul, 1997, s.
10.
271 GÜLLÜ, Fırat, “Absürd Oyunlarda Temalar”, Mimesis, Boğaziçi Üniversitesi Yayınları, Sayı:6,
Đstanbul, 1990, s. S. 363.
89