Međunarodna zajednica i BiH - Status

Povodom 95. obljetnice rođenja Herberta Ernsta Karla Frahma
Fascinantni
vizionar i realist
Willy Brandt je bio “prvi političar medijske demokracije” ili “medijski kancelar”, kako se
poslije govorkalo i za Gerharda Schrödera, jednog od Brandtovih “političkih unuka”, pod
čim su se mislile nekadašnje “mlade nade”, predsjednici SPD-ova podmlatka (JUSOS),
poput Oskara Lafontainea (prebjegao u “Ljevicu”), Rudolfa Scharpinga, skoro zaboravljeno
da je bio i predsjednik SPD-a i ministar obrane, morao podnijeti ostavku zbog niza afera,
ili, pak, osobno Gerhard Schröder, izgubio posljednje prijevremene savezne izbore, pa
se latio businessa, i dobro mu ide (GAZPROM), obrukao se, pak, otvorenim lobiranjem
za “Putina demokratu”. Posve uzgred, Brandtov favorit među “unucima” nekoć nije bio
Schröder nego Lafontaine, ali se baš u njega Brandt žestoko razočarao uoči njemačkog
ujedinjenja, kada je došlo do izražaja Lafontaineovo oklijevanje i nespoznavanje pravog
trenutka za političku akciju
Mile Lasić
Willy Brandt je već za života postao “ikona”,
iako je bio sve drugo samo ne svetac.
Uostalom, malo tko znade i kako se uopće
zvao pravim imenom. Pod pseudonimom je
postao u cijelom svijetu slavan i svojevrsni
zaštitni znak za ideju izmirenja među narodima
i za nešto plemenito. Poslije smrti je
po “pseudonimu” u Berlinu nazvana i SPDova
centrala, dobio je ispred nje i pomalo
nadrealistički spomenik (uzgred rečeno sličan
stoji i u jednom parku u Stockholmu s
njegovim imenom), obvezno mu se nose vijenci
na “počasni grob” (Ehrengrab) u Waldfriedhof
u berlinskoj četvrti Zehlendorf,
mnogo toga što se u SPD-u zbiva i danas
dovodi se u svezu s Brandtovim imenom,
nerijetko i na silu...
U međuvremenu su o Willy Brandtu objavljene brojne knjige,
uključivo i od njegove druge žene Rut Brandt, rođene Hansen,
s kojom se vjenčao 1948. godine i imao tri sina (iz prvog
braka s jednom Norvežankom ima kćerku), ali i od Rut
se Brandt razveo 1980. godine, kako bi se oženio svojom
dugogodišnjom asistenticom, mlađom 33 godine od njega.
Među brojnim biografijama izdvaja se jedna iz pera jednog
od njegovih sinova, ali nećemo se niti njome ovdje baviti, kao
niti prvom stručnom biografijom o Brandtu iz pera ovdašnjeg
uglednog historičara Schölgena, iako je bio prvi “čovjek od
Naslovnica Merseburgerove biografije –
Willy Brandt – vizionar i realist
In memoriam
struke” koji je koristio “Brandtov arhiv”, pa je
napravio posve pristojnu analizu Willy Brandta
– čovjeka i državnika.
Pozabavit ćemo se, naime, detaljnije knjigom
koju je napisao Peter Merseburger,
ugledni novinar i književnik i, povrh svega,
Brandtov štovatelj i prijatelj. Njemu je, pak,
uspjelo ono skoro nemoguće u ovakvim simbiozama,
naime da odvoji osobne simpatije
i prijateljstvo od istraživačkog i objektivnog
rada, te da napiše “prvu veliku biografiju
o Willy Brandtu” kako je to formulirano u
uglednome “Die Zeitu”. Koristi od druženja s
Brandtom po čitatelja vide se, pak, u Merseburgerovoj knjizi
najočiglednije u nekim po prvi put objavljenim Brandtovim
bilješkama i sjećanjima, koje je Merseburger još za Brandtova
života dobio na čuvanje i obradu. Posebnost ove biografije
je, zapravo, u tomu što je po prvi put vrednovala cjelokupnu
“Brandtovu privatnu zaostavštinu”, te što je uzgredno korigirala
ili pre-vrednovala mnoge stereotipije, posebno površne
žurnalističke priče koje su godinama i decenijama zapljuskivale
njemački i svjetski medijski prostor za vrijeme Brandtova
života. O čemu se tu radi ponajbolje se može ilustrirati
status, broj 13, jesen/zima 2008. | 261