TURKOMANS BETWEEN TWO EMPIRES: THE ... - Bilkent University

in his battle against Christians. Aşıkpaşazāde narrates on his eye witness the inspection
of the army in the battlefield,
Amma cemi’ vilâyetinün askerini cem’ etmiş idi. Ve Karamanoğlı’ndan ol
seferde gazāya adem gelmiş idi. Tamam leşker cem’ oldukdan sonra cebelüsi arz
olındı. Cemi’i leşkerinün cebelüsin gördi. Diledi kim Karamanoğlı’ndan
gelenleri dahı göre. Andan gelen leşkerin beğine eyittiler kim: “Sen dahı getür
adamlarını ve cebelülerini göster” dediler. Ol dahı cebelüsün arz etdi. Kaltak
eyerlü ve yırtmaç kürklü, örmeç kuşaklu, kabalak dülbendlü, kayış üzengilü,
ipden kılıcı bağı, şol Durgutlu’nun boğazından asılacak at uğrılarını devşirüb
göndirmüş. Ak-Çayluoğlına Hünkār eyidür: “Benüm gerçü anın yardımına
ihtiyacım yokdur Allah ināyetinde. Amma min vechin bunları göndürdüği
begāyet eyü varmış” der. “Benüm çerimün bir masharası eksük idi, anun içün
göndürmişdür” didi. 395
Leaving aside the obvious scorn, Aşıkpaşazāde’s description, evidently puts
forward the differentiation between tribal forces and the professionalized regular army
of the Ottomans, and also how the latter regarded the former.
Kemalpaşazāde also frequently refers to the ‘stubborn’ tribes of Taş-ili,
especially to Turgutlu and Varsak. To him, when the Karamanid rule came to an end,
under the Ottomans, peace and prosperity arrived in the region, which was a “den of
mischief and the station of seditious-natures and bad-races”. 396 Kemalpaşazāde makes a
special reference to the Turgutlu tribe, describing them as a “fireplace which spurt the
fire of dissention out to the sky.” He says they used to create dissention, disturbing the
inhabitants, pillaging villages, and attacking tribes in the region. If an army marched on
them, they fled to Bulgar Mountain. 397
395 APZ, p. 186. Aşıkpaşazāde personally attended this battle. In the following page he says he killed an
enemy during the battle and received a good horse from the sultan as a present.
396 KPZ8, p. 52.
397 “Çün Kasım Beg öldi ve nesl-i Karaman münkarīz olub madde-i fesād münkatı’ oldı. Ol diyār, günc-i
bī-mār ve gül-i bī-bār olub, bilād-ābād-ı Yūnān emn ü emān toldı. Ol bucākda, ki müfsidler yatağı ve
fāsid-nihād, bed-nijādlar durağıydı, bir ocak dahī var idi andan da āfāka şerār-ı nār-ı fitne intişār
bulurdı. Đl dilinde Turğudlu adıyla iştihār bulmuşlardı. Hiç bir makānda Turgūdmalu ta’ife değildiler.
Her zamānda ol bilādda fesādları āşikār olurdı. Fırsat bulıcak kişver-i Karamanun bir kenārına ilğār
iderlerdi. Leşkere haber olıcak çıkarlar kaçarlar kūhsār-ı Bulğāra giderlerdi. Ol havālinin ahālisini ta’cīz
145