Nieuwe Nederlanders op het Gymnasium - Kortlopend ...

ook een gevaar worden (te hard) of een drempel vormen voor begaafde leerlingen uit
andere milieus die dit wellicht afschrikt.
Ook geven de docenten in het gesprek aan dat je als ouders wel moderne hulpmiddelen
moet gebruiken om de school echt te leren kennen. Zo kan de annotatie ‘christelijk’ in
de schoolnaam mensen afschrikken (moslims, maar ook andere niet-christenen). Als je
je echter enigszins verdiept in de school, kom je er achter dat het christelijk karakter
niet veel voorstelt (behalve hieruit afgeleide waarden als tolerantie et cetera). Maar
veel migrantenouders weten dit niet. Het aanpassen van de naam omwille van grotere
toegankelijkheid is volgens deze docenten geen echte optie; dit vormt wellicht een taboe
voor de stichting waar de school onder valt.
Volgens de docenten zijn CGU leerlingen tolerant, komen zij uit gezinnen met hoog
opgeleide, maatschappelijk betrokken ouders en vormen ze daarmee aldus één van de
docenten ‘een afspiegeling van de bovenkant van de samenleving’. Ze vormen een relatief
homogene leerlingengroep. De leerlingen zijn verbaal en assertief. Bij alles vragen
ze naar argumenten, ook als je pedagogisch corrigerend optreedt (docent: ‘Ga eens
zitten’, leerling: ‘Waarom?’). -Dit typische voorbeeld refereert uitstekend naar de onderhandelingshuishouding
waar migrantenleerlingen zowel thuis als op school minder
mee vertrouwd zijn.
De leerlingen hebben prettig onderling contact en ook het contact met docenten is natuurlijk.
Dit zou wellicht wennen kunnen zijn voor migrantenleerlingen, die vaak meer
aan gezagsverhoudingen gewend zijn. Ook is soms nieuw voor hen dat er vrouwen
voor de klas staan of homofiele docenten. Maar dat speelt ook op andere scholen.
Duidelijk is dat men typerend aan het CGU vindt dat de leerlingen gemotiveerd zijn en
dat er sprake is van een prettige sfeer tussen docenten en leerlingen en leerlingen onderling.
De sfeer tussen docenten onderling blijkt minder prettig. Diverse docenten geven
aan dat het daarin aan veiligheid ontbreekt. De één doet het af als ‘normale warrigheden
tussen intellectuele betweters’, een ander ziet het als serieus probleem en lijdt
eronder. Er is een sfeer van roddelen, docenten zijn richting elkaar niet heel open.
Leerlingen merken het en zeggen het ook, vissen naar de roddels et cetera.
Op de vraag naar een karakterisering van de gemiddelde CGU docent geven de docenten
aan dat deze gemotiveerd is voor zijn eigen vak (en dat vak zelfs belangrijker vindt
dan andere vakken), ‘zijn eigen ding doet’ en individueel werkt. Er is weinig samenwerking
en men vraagt zich ook af of dat wel nodig is. De meeste docenten uit deze
groep achten zichzelf ook pedagoog; een enkeling vindt zichzelf primair vakman (in
dit geval neerlandicus) en in de tweede plaats leraar, in de derde plaats een eigen persoon
en in de vierde plaats wellicht een pedagoog.
61