Nieuwe Nederlanders op het Gymnasium - Kortlopend ...

glement. ‘Maar dat leeft niet onder de mensen in deze school. De ongeschreven regels
leven wel’. Als voorbeelden noemt hij: ‘Een van onze waarden is hard werken’. Een
ander voorbeeld: ‘je huiswerk niet maken, is echt een (dood)zonde op deze school,
terwijl het op veel andere scholen aan de orde van de dag is’. Andere voorbeelden:
‘belangstelling tonen in het vak dat een bepaalde docent geeft’ en ook ‘laten weten dat
je naar een museum of naar een muziekuitvoering bent geweest, omdat cultuur op deze
school erg belangrijk gevonden wordt’. En ‘last but not least’: ‘de school en het naar
deze school gaan’ is belangrijk.
Zorgcultu(u)r(en)?
Een ander aspect van het verborgen curriculum betreft de meerdere lagen die onderkend
kunnen worden in de zorgcultuur van de school.
De zorg voor een goed leerklimaat en goede onderlinge verhoudingen tussen de leerlingen
en tussen docent en leerlingen neemt een belangrijke plaats in op deze school,
bijvoorbeeld wanneer het gaat om veiligheid van kinderen ten opzichte van elkaar.
Docenten en leerlingen tutoyeren elkaar. De rector is voorstander van een mild pedagogisch
klimaat en niet van een streng pedagogisch optreden, want dat kan soms leiden
tot het fundamenteel kwetsen van kinderen waarbij de lust om naar school te gaan
de kans loopt te gaan verdwijnen. In zijn leiderschapsstijl als rector van deze school
spelen volgens hem zowel het principe van ‘moed’ (‘Ik ben er niet alleen om op de
winkel te passen’) als van ‘mededogen’ (‘Er zijn ook docenten die persoonlijk niet
meer zoveel kunnen veranderen’) een rol.
Toch is er wat betreft de zorgcultuur ook nog een andere laag te ontdekken. Deze
wordt duidelijk wanneer de aandacht wordt gericht op de volgende opvattingen die
leven bij verschillende categorieën docenten. Deze opvattingen hebben onder andere te
maken met het verschil tussen een onderwijs- en leerstofgerichte of een leerproces- en
leerlinggerichte oriëntatie.
Sommige docenten willen kinderen aan de hand meenemen en met name ook zorg geven
aan kinderen die minder goed mee kunnen komen. Andere docenten hebben minder
oog voor het leerproces van deze leerlingen en vinden dat de school veeleisend
moet zijn, dat de lat steeds hoger gelegd zou moeten worden en dat ‘de minder goede
leerlingen niet ‘gepamperd’ moeten worden’. ‘Het is juist goed om kinderen niet te
veel te helpen, want op deze manier komen de beste leerlingen boven drijven’, zo luidt
hun gedachtegang. Volgens de rector behoren sommige docenten die moeite hebben
met heterogeen samengestelde klassen en met zelfwerkzaamheid van leerlingen ook
tot de categorie van docenten die klagen over het ‘pamperen’ van minder goede leer-
67