Nieuwe Nederlanders op het Gymnasium - Kortlopend ...

De intercollegiale omgang tussen docenten karakteriseert de rector als ‘oppervlakkig
collegiaal’. Er is wel onderling contact, maar dat blijft aan de oppervlakte. Overigens
vindt de rector dat de docenten van het Erasmiaans daarin niet onderscheiden van anderen;
dit is zijn ervaring op alle (zeven) scholen waar hij tot nu toe heeft gewerkt. Op
het gebied van professionele samenwerking is het lastig om over docenten en vakken
heen afspraken te maken. De vaksecties bepalen voor hun eigen vakgebieden de inhoud
van het onderwijs en verder geven docenten hier hun eigen invulling aan. Om
niveaus te borgen zijn enkele proefwerken centraal vastgesteld. Verder worden docenten
(bewust) in hoge mate vrijgelaten, er is geen visie op een bepaald onderwijsconcept
die wordt ‘voorgeschreven’. Zolang de resultaten goed zijn (qua examenresultaten,
rapporten, uitvalcijfers) en de leerlingen tevreden zijn over het onderwijs, ziet de
rector geen reden om docenten te ‘verplichten’ tot een nieuw onderwijsconcept. Naar
zijn mening heeft de geschiedenis voldoende aangetoond dat onderwijsvernieuwingen
vaak mislukken. De redenen hiervoor zijn dat leerlingen er over het algemeen niet op
zitten te wachten, ouders van kinderen in de leeftijd elf tot veertien ook niet (zeker niet
op dit gymnasium; de ouders van deze leerlingen hebben allemaal goede carrières opgebouwd
vanuit een traditioneel onderwijssysteem) en leraren staan huiverig en angstig
tegenover experimenten. Deze factoren samen maken dat veranderingen van onderaf
zelden tot stand komen. Bottom-up vernieuwen heeft echter ook geen zin en is
kansloos. Dus zolang de resultaten goed zijn en de tevredenheid bij leerlingen voldoende,
is het op het Erasmiaans Gymnasium aan de leraren zelf om hun onderwijs
vorm te geven. Daardoor zijn er grote verschillen tussen docenten en hebben zij (nog)
meer autonomie dan eerstegraadsleraren op andere scholen. En is het gevolg dat het
onderwijs relatief traditioneel blijft. Voor leerlingen van allochtone komaf lijkt de rector
dit geen probleem te vormen. Veel van deze immigrantenkinderen hebben wel de
intelligentie, maar minder taalvaardigheid en culturele bagage. Dan is het belangrijk
dat er duidelijke instructie is en minder zelfwerkzaamheid verwacht wordt van de leerlingen.
Dit type onderwijs is dus volgens Scharff in het algemeen in het belang van
deze doelgroep.
Evenals de leerlingen wijst rector Paul Scharff, gevraagd naar de redenen voor het relatief
hoge percentage migrantenleerlingen, op de context van de stad Rotterdam. Rotterdam
kent relatief veel Aziaten en (van oorsprong) economische vluchtelingen uit
Afrika; deze doelgroepen sluiten over het algemeen gemakkelijker aan bij het gymnasium
dan bijvoorbeeld Turkse of Marokkaanse leerlingen. Bovendien is integratie en
gelijke kansen al jarenlang een belangrijk item in de stad.
72