Nieuwe Nederlanders op het Gymnasium - Kortlopend ...

als zelfstandig gymnasium en wat kunnen we doen om meer aan deze doelgroep van
leerlingen toe te komen?”. Een andere belangrijke vraag is welke aanknopingspunten
de school als organisatie heeft om hier beleid op te maken. “Een groot deel van de cultuurkant
speelt zich namelijk af in een gebied waar je als schoolorganisatie niet direct
bij bent, op de gangen en in de vrije tijd en op excursies en op schoolreizen”.
Als schoolorganisatie merk je wel dat er soms conflicten zijn. Als er ruzies zijn of escalaties
worden er diepe gesprekken met de leerlingen gevoerd en wat je dan ziet is dat
ze ook in de school gedrag ervaren dat zij als discriminatoir beleven. Dat bevestigt het
gevoel bij hen dat wat wij ‘buiten’ meemaken dat maken we ‘hier op school’ dus ook
mee. “Wat ze vaak moeilijk vinden dat is om met die ervaringen iets te doen. Ik zeg
dan vaak tegen die leerlingen dat ik niet kan garanderen dat individuen hier op school
geen discriminatoir gedrag ten toon spreiden. Maar dat ik je wel kan garanderen dat
we dat op school aan de kaak stellen en er werk van maken. We zijn nu bezig met de
vraag: Hoe kunnen we migrantenleerlingen weerbaar maken. We moeten ervoor zorgen
dat ze niet blijven denken ‘ja hier op school wordt je ook gediscrimineerd net zoals
in de tram’ want dan gaan ze zich steeds verder terugtrekken van de school. We
moeten ze stimuleren dat ze juist ermee naar de mentor gaan en dat wij er dan als
school wat aan kunnen doen, voordat het escaleert”.
Belangrijk in dit verband is ook de rol van de ouders. Er is een groot verschil tussen
ouders. Er zijn ouders die bij het minste of geringste gelijk ook appelleren aan discriminatie.
Als er iets gebeurd is met een leerling en wij leggen een disciplinaire straf op,
zoals dat wel eens nodig is, dan wordt bijvoorbeeld gelijk gesteld: ‘u bent partijdig en
u pakt mijn kind zwaarder aan dan andere kinderen’. Daarover moet meer duidelijkheid
komen. Aan de voorkant betekent dit dat we ouders duidelijk moeten maken wat
realistische verwachtingen zijn. Ouders weten bijvoorbeeld niet dat de school reageert
op discriminatiekwesties op school en hoe dat dan gaat op zo’n school. Allochtone ouders
weten vaak niet hoe de school als organisatie met dit soort zaken omgaat. Zij hebben
daar moeite mee, vaak ook in het contact naar de school toe. Als er iets gebeurd is
weten zij vaak niet hoe zij op de juiste wijze een weg in kunnen vinden in de school
als organisatie. Zij schrijven dan bijvoorbeeld een ingewikkelde brief naar de rector, in
plaats van eerst een gesprek te hebben met de mentor die er wel van weet. “Wij als
school denken dat wij een duidelijke communicatielijn hebben, maar ik vermoed dat er
toch sprake is van een culturele kloof”. Hoe kun je deze barrière openbreken als
school, dat is een belangrijke vraag.
Bewust zijn van cultuurverschillen
De school heeft ook een professionele mediator in huis gehad bij een bepaald geval.
Een interculturele coach werkzaam bij Spirit wordt als herstelbemiddelaar ingeroepen
74