VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
bevoorrecht statuut 106 . Daarnaast werd bij omzendbrief bepaald dat tijdens de volledige duur
van het verbod “de verbinding dient te worden verbroken tussen de radio-installatie van de
inrichting en de [cel] van de [beklaagde]” 107 . Op grond van een teleologische interpretatie,
mag o.i. worden aangenomen dat hetzelfde geldt voor de televisietoestellen van de inrichting
en eveneens – anders dan SMAERS lijkt te suggereren 108 – voor eventuele radio- en
televisietoestellen die aan de gedetineerde zelf toebehoren. Dat het communicatieverbod in
beginsel algemeen is, doet o.i. evenwel niets af aan het adagium ‘qui peut le plus, peut le
moins’ 109 , zodat niets zich ertegen verzet dat de onderzoeksrechter, binnen de driedaagse
termijn, alsnog bepaalde vormen van communicatie toelaat 110 , bijvoorbeeld in de vorm van
een bezoek onder toezicht. Na de driedaagse termijn dient de onderzoeksrechter echter
noodzakelijkerwijs terug te vallen op art. 20 §3 WVH 111 .
2. Personele draagwijdte van de maatregel
29. OVERZICHT – Aangezien de raadsman van de verdachte, zowel in het Belgische interne
recht als vanuit mensenrechtelijk oogpunt, duidelijk een bevoorrechte positie inneemt 112 ,
wordt hieronder een onderscheid gemaakt tussen het verbod van het vrij verkeer met de
raadsman enerzijds en met andere personen anderzijds.
a. Raadsman
30. RELEVANTIE VAN DE STRAATSBURGSE RECHTSPRAAK VOOR EVENTUELE TOEKOMSTIGE
WETSWIJZIGINGEN – Sedert de voorlopige hechteniswet van 1990, kan het verbod van vrij
verkeer in geen geval nog worden opgelegd ten aanzien van de raadsman van de verdachte 113 .
Zulks neemt evenwel niet de relevantie weg van de Straatsburgse rechtspraak voor eventuele
toekomstige wetswijzigingen. De vraag kan immers worden gesteld of de afschaffing van het
verbod ten aanzien van de raadsman van de verdachte, beschouwd moet worden als een louter
politieke beleidskeuze, dan wel als een juridische noodzakelijkheid.
106 Infra nrs. 115 en 119.
107 Omz. Bestuur van Strafinrichtingen, nr. 1301/VII van 22 april 1977 betreffende de afzondering, Bull.Strafinr.
1977, 120.
108 G. SMAERS, Gedetineerden en mensenrechten in Ius Commune, Antwerpen, Maklu, 1994, 211.
109 G. TIMMERMANS, Étude sur la détention préventive, Gent, Hoste, 1878, 132.
110 Contra D. VANDERMEERSCH, “Le mandat d’arrêt” in B. DEJEMEPPE (ed.), La détention préventive, Brussel,
Larcier, 1992, (98) 132.
111 Infra nr. 108 et seq.
112 Y. VAN DEN BERGE, Uitvoering van vrijheidsstraffen en rechtspositie van gedetineerden in Bibliotheek
strafrecht Larcier, Brussel, Larcier, 2006, 157; G. SMAERS, Gedetineerden en mensenrechten in Ius
Commune, Antwerpen, Maklu, 1994, 158 en 257.
113 Supra nr. 19.
19