VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
gegeven tot het bevel” 370 . Vergeleken met art. 20 §3 WVH, kan hierbij de vraag worden
gesteld of zulks geen schending uitmaakt van art. 10-11 Gw., aangezien een beperking van
vrij verkeer wel enkel kan worden opgelegd wanneer het de verdachte zelf is die “zou pogen
bewijzen te laten verdwijnen of zich zou verstaan met derden” 371 . Het verdient o.i. dan ook
aanbeveling de materiële voorwaarde in art. 20 §2 WVH op te stellen naar het model van art.
20 §3 WVH, bijvoorbeeld met de bewoordingen ‘wanneer zulks volstrekt noodzakelijk is om
te vermijden dat de verdachte bewijzen zou laten verdwijnen of zich zou verstaan met
derden’. Men zou zelfs kunnen opteren voor een gedetailleerde omschrijving van de
omstandigheden waarvoor precies gevreesd wordt, met als voorbeeld de Engelse s. 56 en 58
PACE en par. 8 TA-S8 372 . De overstap naar een criterium van ‘volstrekte noodzakelijkheid’,
dat overigens ook gehuldigd wordt in art. 62 lid 1 Ndl.Sv., zou alvast een signaal kunnen zijn
richting magistratuur dat het verbod van vrij verkeer als een hoogst uitzonderlijke maatregel
moet worden beschouwd 373 .
82. NIET MOGELIJK WANNEER HET ONDERZOEK REEDS IS AFGESLOTEN – Aangezien het verbod
van vrij verkeer enkel kan bogen op de noodzakelijkheid voor het onderzoek, kan het
onmogelijk nog worden opgelegd wanneer het onderzoek reeds is afgesloten. Om die reden
werd destijds aangenomen dat het verbod niet kan worden opgelegd in het kader van een
bevel tot aanhouding met het oog op onmiddellijke verschijning 374 op grond van het
inmiddels gedeeltelijk vernietigde art. 20bis WVH 375 . Om dezelfde reden komt een
aanhoudingsbevel bij verstek in de zin van art. 34 WVH, o.i. niet in aanmerking voor een
verbod van vrij verkeer wanneer het onderzoek reeds is afgesloten.
370 COMMISSIE HERIJKING WETBOEK VAN STRAFVORDERING (VOORZITTER C. MOONS), Herziening van het
gerechtelijk vooronderzoek: een rapport van de Commissie herijking Wetboek van Strafvordering, Arnhem,
Gouda Quint, 1990, 126; G. MOLS, J. SERRARENS en T. SPRONKEN, “Een Europese schets van het vrij
verkeer tussen gedetineerde en raadsman” in G. MOLS (ed.), Schaduwen vooruit: rechtsgeleerde opstellen
over het voorbereidend onderzoek in strafzaken, Arnhem, Gouda Quint, 1992, (79) 82.
371 Infra nr. 140.
372 Supra nr. 43.
373 EHRM 7 januari 2010, Onoufriou/Cyprus, http://www.echr.coe.int, §70; EHRM 4 juli 2006, Ramirez
Sanchez/Frankrijk, http://www.echr.coe.int, §139; C. CLEIREN en J. NIJBOER, Strafvordering: tekst &
commentaar, Deventer, Kluwer, 2009, 265-266; supra nrs. 25 en 53.
374 M. FRANCHIMONT, A. JACOBS en A. MASSET, Manuel de procédure pénale in Collection de la Faculté de
droit de l’Université de Liège, Brussel, Larcier, 2009, 618; P. COLLIGNON, “La procédure de comparution
immédiate devant le tribunal correctionnel”, JT 2000, (345) 350.
375 Arbitragehof 28 maart 2002, nr. 56/2002, BS 13 april 2002, 15215, JLMB 2002, afl. 16, 664, RW 2002-03,
afl. 17, 650 en T.Strafr. 2002, afl. 3, 137, noot J. MEESE.
59