VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
wanneer de misdaad zwaarder is” 335 . Voor de voorlopige hechtenis zelf lijkt een strafdrempel
ons nog verdedigbaar, daar de samenleving inderdaad een groter belang heeft bij het
vasthouden van vermoedelijke daders van ernstige misdrijven, die immers in de regel een
grotere schade zouden aanrichten wanneer zij tot dezelfde feiten zouden hervallen. Het verbod
van vrij verkeer daarentegen, dat in geen geval kan bogen op vlucht- of recidivegevaar 336 , lijkt
ons echter zeer moeilijk te kunnen worden gekoppeld aan een strafdrempel, zonder te
vervallen in arbitraire strafwetgeving.
c. Toepassingsgebied ratione temporis
74. ONDERSCHEID MET DE DUUR VAN DE MAATREGEL – Het temporele toepassingsgebied van
de maatregel moet o.i. scherp worden onderscheiden van de maximale geldingsduur ervan. De
bewoordingen “[h]et verbod geldt ten hoogste voor drie dagen na het eerste verhoor” in art.
20 §2 WVH, bieden immers geen uitsluitsel over de vraag op welk ogenblik de maatregel
moet worden getroffen. Dat subtiele onderscheid tussen de duur van de maatregel en zijn
temporele toepassingsgebied, wordt in de rechtsleer echter zelden zorgvuldig gemaakt. Zo
houdt TIMMERMANS bijvoorbeeld voor dat de onderzoeksrechter gedurende de volledige
driedaagse periode de mogelijkheid zou genieten een verbod van vrij verkeer op te leggen 337 ,
hetgeen ook verdedigd lijkt te worden door de meer hedendaagse auteur PIEDBŒUF 338 . In dat
opzicht zou hij zelfs nog 48 uur na het eerste verhoor het vrij verkeer kunnen verbieden, doch
slechts voor de daarop volgende 24 uur.
75. ONMIDDELLIJK NA HET EERSTE VERHOOR – Die opvatting kan o.i. echter niet worden
gedeeld. Terecht wordt in de Novelles dan ook vermeld dat “[l’]interdiction de communiquer
doit être ordonnée immédiatement après la première audition” 339 en blijkt ook BOUTMANS
van mening dat het verbod slechts kan worden opgelegd “onmiddellijk na het eerste
verhoor” 340 . De tijdsbepalingen in art. 20 WVH moeten immers in hun historische context
worden beschouwd, namelijk toen het verbod van vrij verkeer nog kon worden opgelegd ten
aanzien van de raadsman van de verdachte. Uit de samenlezing van art. 3 lid 1 WVH 1874 en
art. 3 lid 2 WVH 1874 kan immers worden afgeleid dat het toenmalige verbod van vrij verkeer
enkel onmiddellijk na het eerste verhoor kon worden opgelegd, vermits dat precies het
335 E. KRINGS, “Overwegingen bij de toepassing van de wet op de voorlopige hechtenis”, RW 1984-85, (561)
566.
336 Infra nr. 81.
337 G. TIMMERMANS, Étude sur la détention préventive, Gent, Hoste, 1878, 133.
338 F. PIEDBŒUF, noot onder KI Luik 11 mei 1983, JL 1983, (413) 413-414.
339 Novelles, Droit pénal, 454, nr. 133.
340 E. BOUTMANS, Voorlopige hechtenis in Recht en praktijk, Antwerpen, Kluwer, 1985, 71.
53