VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
misdrijf omschreven feit heeft gepleegd, het verbod opleggen vrij verkeer te hebben met
andere personen dan zijn raadsman, die hij evenwel nominatim moet aanwijzen. Net zoals art.
20 §2 WVH, behelst die maatregel “een volledig contactverbod met de aangewezen
personen” 315 . Vóór 2006 kon een dergelijk contactverbod wel dertig dagen duren en was het
bovendien onbeperkt hernieuwbaar, zodat de positie van de minderjarige verdachte duidelijk
“minder gunstig [was] dan die van de meerderjarige verdachte” 316 . Nadat die bepaling zowel
in de rechtsleer 317 als door beleidsmakers 318 als discriminerend werd veroordeeld, werd zij in
2006 gewijzigd 319 , zodat het huidige art. 52 WJB sedertdien bepaalt dat de maatregel nog
slechts gedurende ‘drie kalenderdagen’ kan worden opgelegd. Een dergelijke wijziging werd
door commissielid STORMS noodzakelijk geacht teneinde “het onaanvaardbare verschil weg
te werken tussen de voorlopige plaatsing in een gemeenschapsinstelling en in het centrum De
Grubbe te Everberg op het vlak van de maximale duurtijd van een eventueel verbod op vrij
verkeer” 320 .
69. LATERE DISCRIMINATIE VAN DE MINDERJARIGE VERDACHTE OP VLAK VAN DE
HERNIEUWBAARHEID VAN HET VERBOD? – Hoewel hij met de wetswijziging van 2006 aldus
meer gelijkheid nastreefde tussen de minderjarige en de meerderjarige verdachte, lijkt de
wetgever ons destijds echter niet in zijn opzet te zijn geslaagd. Het huidige art. 52 WJB bevat
immers nog steeds de formulering dat het contactverbod kan worden opgelegd “voor een
hernieuwbare termijn van maximum drie kalenderdagen”, zulks uiteraard in tegenstelling tot
het verbod van vrij verkeer van art. 20 §2 WVH, dat in geen geval kan worden hernieuwd 321 .
Bovendien lijkt het begrip ‘kalenderdagen’ ons erop te wijzen dat de driedaagse termijn van
315 Wetsontwerp tot wijziging van de wet van 8 april 1965 betreffende de jeugdbescherming: verslag namens de
commissie voor de justitie uitgebracht door de heer LANDUYT, Parl.St. Kamer 1991-92, nr. 532/9, 27; G.
CAPPELAERE en J. SMETS, “De gerechtelijke jeugdbescherming na de Wet van 2 februari 1994 (deel 1)”,
Panopticon 1995, (274) 280.
316 CENTRUM VOOR BEROEPSVERVOLMAKING IN DE RECHTEN (ed.), De procesbekwaamheid van minderjarigen,
Antwerpen, Intersentia, 2006, 225.
317 J. PUT, Handboek jeugdbeschermingsrecht, Brugge, die Keure, 2006, 286; J. SMETS,
Jeugdbeschermingsrecht in APR, Deurne, Kluwer, 1996, 369; J. PEETERS, “De nieuwe wet tot wijziging van
de Wet van 8 april 1965 betreffende de jeugdbescherming”, Panopticon 1994, (391) 391; C. ELIAERTS en P.
VANSTEENKISTE, “De Wet van 2 februari 1994 betreffende de jeugdbescherming: een moeizame geboorte
van een nieuw jeugdrecht”, RW 1994-95, (209) 218.
318 Wetsontwerp tot wijziging van de wet van 8 april 1965 betreffende de jeugdbescherming: verslag namens de
commissie voor de justitie uitgebracht door de heer LANDUYT, Parl.St. Kamer 1991-92, nr. 532/9, 27;
Wetsontwerp tot wijziging van de wet van 8 april 1965 betreffende de jeugdbescherming: verslag namens de
commissie voor de justitie uitgebracht door de heer PATAER, Parl.St. Senaat 1992-93, nr. 633/2, 69; Hand.
Senaat 1992-93, 8 juli 1993, 3364 en 3368.
319 Art. 17, 2° wet 13 juni 2006 tot wijziging van de wetgeving betreffende de jeugdbescherming en het ten laste
nemen van minderjarigen die een als misdrijf omschreven feit hebben gepleegd, BS 19 juli 2006, 36088.
320 Amendement nr. 98 (A. STORMS), Parl.St. Kamer 2004-05, nr. 51-1467/009, 2.
321 Infra nr. 78.
49