VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
als ‘beledigend’ werden ervaren door het gevangenispersoneel, strijdig met art. 8 EVRM,
overwegende dat “[t]he deletion of passages is admittedly a less serious interference [than
the stopping of a letter], but in the circumstances of the case this too appears
disproportionate” 526 . Aldus blijkt het Hof a contrario geen graten te zien in beperkingen aan
de briefwisseling van verdachten, doch op voorwaarde dat zij berusten op een wettelijke
grondslag, een legitiem doel nastreven en vooral noodzakelijk zijn in een democratische
samenleving, hetgeen een proportionaliteitstoets veronderstelt. Het Hof erkent immers
weliswaar dat “some measure of control over prisoners’ correspondence is not of itself
incompatible with the Convention”, maar voegt daaraan toe dat “the resulting interference
must not exceed what is required by the legitimate aim pursued” 527 , waarbij voor ogen moet
worden gehouden dat “briefwisseling voor […] gedetineerden vaak het enige of het
belangrijkste middel is om contacten met de buitenwereld te onderhouden” 528 .
125. TELEFONISCHE CONTACTEN – Reeds in een aantal oudere zaken voor de ECRM werd
een beperkt ‘recht op telefonische contacten’ afgeleid uit art. 8 EVRM 529 . In de zaak Klass et
al. t. Duitsland overwoog ook het EHRM dat “[a]lthough telephone conversations are not
expressly mentioned in paragraph 1 of Article 8 (art. 8-1), […] such conversations are
covered by the notions of ‘private life’ and ‘correspondence’ referred to by this provision” 530 ,
zodat ook beperkingen aan telefoongesprekken van gedetineerden moeten kunnen worden
verantwoord op grond van art. 8.2 EVRM. Terecht merkt VAN DEN BERGE echter op dat het
EHRM in de zaak A.B. t. Nederland zijn rechtspraak enigszins bijstuurde 531 , in die zin dat art.
8 EVRM “cannot be interpreted as guaranteeing prisoners the right to make telephone calls,
in particular where the facilities for contact by way of correspondence are available and
adequate” 532 . Een verbod op telefoongesprekken in het belang van het onderzoek, lijkt ons
dan ook mensenrechtelijk volkomen aanvaardbaar.
526 EHRM 25 februari 1992, Pfeifer & Plankl/Oostenrijk, http://www.echr.coe.int, §47.
527 EHRM 25 februari 1992, Pfeifer & Plankl/Oostenrijk, http://www.echr.coe.int, §46; EHRM 25 maart 1983,
Silver et al./Verenigd Koninkrijk, http://www.echr.coe.int, §98.
528 Y. VAN DEN BERGE, Uitvoering van vrijheidsstraffen en rechtspositie van gedetineerden in Bibliotheek
strafrecht Larcier, Brussel, Larcier, 2006, 79.
529 ECRM 11 mei 1981, X./Verenigd Koninkrijk, DR, afl. 24, 57; ECRM 18 maart 1981, McVeigh, O’Neill &
Evans/Verenigd Koninkrijk, DR, afl. 25, 15; G. SMAERS, Gedetineerden en mensenrechten in Ius Commune,
Antwerpen, Maklu, 1994, 254.
530 EHRM 6 september 1978, Klass et al./Duitsland, http://www.echr.coe.int, §41.
531 Y. VAN DEN BERGE, Uitvoering van vrijheidsstraffen en rechtspositie van gedetineerden in Bibliotheek
strafrecht Larcier, Brussel, Larcier, 2006, 96.
532 EHRM 29 januari 2002, A.B./Nederland, http://www.echr.coe.int, §92.
83