VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
verhoor”, hetgeen er o.i. op wijst dat de termijn reeds ingaat vanaf het ogenblik zelf dat het
verhoor afgelopen is. Meer verdedigbaar lijkt ons dan ook de meerderheidsstrekking die de
driedaagse termijn van uur tot uur rekent 402 . Ook de wetgever zelf blijkt overigens een
dergelijke berekeningswijze toegenegen, gelet op zijn omschrijving van de duurtijd van het
verbod als een van ‘72 uur’ en niet van ‘drie dagen’ 403 . Aldus vindt een verbod dat werd
opgelegd op 1 maart 2011 om 15:00 uur, noodzakelijkerwijs reeds een einde op 4 maart 2011
om 15:00 uur. Toch doet de onderzoeksrechter er, aldus BOUTMANS, “alleszins goed aan het
einduur te vermelden, om interpretatieproblemen te vermijden” 404 .
93. RECHTSVERGELIJKING – In rechtsvergelijkend perspectief is de maximale duur van het
verbod van vrij verkeer in het Belgische recht opvallend kort. Zo kent het inhoudelijk zeer
vergelijkbare Franse interdiction de communiquer een veel langere, tiendaagse termijn, die
zelfs eenmaal kan worden verlengd 405 . In de Nederlandse en Engelse rechtsstelsels, die eerder
beperkingsmaatregelen voorschrijven, maar zodoende ook een algeheel contactverbod
toelaten 406 , is zelfs geen enkele maximumtermijn voorgeschreven en hangt de duur van het
verbod eenvoudigweg af van zijn noodzakelijkheid voor het onderzoek. Ook het Nederlandse
verbod van vrij verkeer ten aanzien van de raadsman, overeenkomstig art. 50 lid 2 Ndl.Sv.,
kan overigens meerdere malen worden uitgevaardigd 407 .
402 I. MENNES, “Art. 20 WVH” in M. DE BUSSCHER, J. MEESE, D. VAN DER KELEN en J. VERBIST (eds.),
Strafprocesrecht in Wet en duiding, Brussel, Larcier, 2010, (552) 553; O. MICHIELS, D. CHICHOYAN en P.
THEVISSEN, La détention préventive in Criminalis, Louvain-la-Neuve, Anthemis, 2010, 49; E. BOUTMANS,
Voorlopige hechtenis in Recht en praktijk, Antwerpen, Kluwer, 1985, 71; R. VERSTRAETEN, Handboek
strafvordering, Antwerpen, Maklu, 2007, 517; H. BOSLY, D. VANDERMEERSCH en M. BEERNAERT, Droit de
la procédure pénale, Brugge, La Charte, 2008, 1010; DECAIGNY, T., “Berekening van termijnen”, noot onder
KI Antwerpen 3 januari 2008, T.Strafr. 2008, afl. 2, (131) 132; M. FRANCHIMONT, A. JACOBS en A. MASSET,
Manuel de procédure pénale, Luik, Ed. Collection Scientifique de la Faculté de Droit de Liège, 1989, 428;
Novelles, Droit pénal, 454, nr. 144; Pand.b., v° Détention préventive, 755, nrs. 245-246.
403 Ontwerp van wet betreffende de voorlopige hechtenis: verslag namens de commissie voor de justitie
uitgebracht door de heer ARTS, Parl.St. Senaat 1988-89, nr. 658-2, 85.
404 E. BOUTMANS, Voorlopige hechtenis in Recht en praktijk, Antwerpen, Kluwer, 1985, 71.
405 Contra A. JACOBS, noot onder Cass. 22 juli 1988, JLMB 1989, (682) 702; contra M. FRANCHIMONT, A.
JACOBS en A. MASSET, Manuel de procédure pénale, Luik, Ed. Collection Scientifique de la Faculté de Droit
de Liège, 1989, 428.
406 Supra nrs. 65-66.
407 Kamerstukken I, 1920/21, 18, nr. 10a, 8-9; T. SPRONKEN, “Vrij verkeer” in T. PRAKKEN en T. SPRONKEN
(eds.), Handboek verdediging, Deventer, Kluwer, 2009, (29) 58; G. MOLS, J. SERRARENS en T. SPRONKEN,
“Een Europese schets van het vrij verkeer tussen gedetineerde en raadsman” in G. MOLS (ed.), Schaduwen
vooruit: rechtsgeleerde opstellen over het voorbereidend onderzoek in strafzaken, Arnhem, Gouda Quint,
1992, (79) 84; contra C. VEREECKE, De positie van de advokaat in het vooronderzoek in België en
Nederland, onuitg. licentiescriptie Rechten K.U.Leuven, 1984-85, 66.
64