VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
beschikt. Slechts indien, aldus art. 62a lid 4 Ndl.Sv., “degene die het bevel heeft gegeven een
onverwijlde uitvoering in het belang van het onderzoek volstrekt noodzakelijk acht”, wordt de
schorsende werking opgeheven. Een dergelijk systeem lijkt ons zeker voor navolging vatbaar,
afgezien evenwel van de schorsende werking ervan. Het lijkt ons immers zeer
onwaarschijnlijk dat de bevoegde autoriteit die reeds besloten heeft tot een maatregel die hij
‘volstrekt noodzakelijk’ acht in het belang van het onderzoek, de onmiddellijke uitvoering
ervan niet als volstrekt noodzakelijk zou beschouwen.
b. In hoofde van het Openbaar Ministerie
103. THEORETISCHE MOGELIJKHEID VAN HOGER BEROEP – In de rechtsleer wordt overwegend
aangenomen dat het Openbaar Ministerie tegen een weigering door de onderzoeksrechter het
vrij verkeer te verbieden, in theorie hoger beroep zou kunnen instellen bij de kamer van
inbeschuldigingstelling wegens ‘strijdig bevel’ 448 . Gelet op het algemeen vorderingsrecht van
het Openbaar Ministerie 449 , lijkt die stelling ons inderdaad de juiste.
104. PRAKTISCH SLAGEN VAN HOGER BEROEP? – Aangezien de procureur des Konings – in
tegenstelling tot de Nederlandse officier van justitie 450 – niet de mogelijkheid geniet het
verbod van vrij verkeer zelf op te leggen, is ook de slaagkans van zijn hoger beroep echter
miniem, daar “de [kamer van inbeschuldigingstelling] het verbod niet zou kunnen opleggen,
wat immers slechts onmiddellijk na het eerste verhoor kan” 451 .
7. Sanctionering van overtreding van de maatregel
105. VERDACHTE EN ‘MEDEPLICHTIGE’ GEDETINEERDEN: TUCHTSANCTIE MOGELIJK OP GROND
VAN ART. 130, 5° WIRP – Het behoeft geen betoog dat de correcte uitvoering van het verbod
van vrij verkeer in de eerste plaats behoort tot de verantwoordelijkheid van het
gevangenispersoneel zelf. Het is dan ook zeer de vraag of de verdachte wel enige sanctie kan
worden opgelegd wanneer hij zelf het verbod overtreedt. Zulks lijkt ons evenwel alsnog het
geval, gelet op het – weliswaar nog niet in werking getreden – art. 130, 5° WIRP dat als
tuchtrechtelijke inbreuk van de tweede categorie beschouwt “het op onregelmatige wijze
communiceren met een medegedetineerde of een persoon vreemd aan de gevangenis”. Aldus
448 E. BOUTMANS, Voorlopige hechtenis in Recht en praktijk, Antwerpen, Kluwer, 1985, 71; G. TIMMERMANS,
Étude sur la détention préventive, Gent, Hoste, 1878, 139; Novelles, Droit pénal, 454, nr. 140; RPDB, v°
Détention préventive, 715, nr. 119.
449 Supra nr. 85.
450 Supra nrs. 84 en 102.
451 E. BOUTMANS, Voorlopige hechtenis in Recht en praktijk, Antwerpen, Kluwer, 1985, 71; RPDB, v° Détention
préventive, 715, nr. 119; Novelles, Droit pénal, 454, nr. 140; supra nr. 77.
71