VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
lid 2 WVH 1874 , noch in art. 20 §2 WVH. De hierboven aangehaalde cassatierechtspraak 421 , die
een dergelijke beroepsmogelijkheid alsnog lijkt te aanvaarden, is o.i. dan ook voor scherpe
kritiek vatbaar. Zulks neemt evenwel niet weg dat zij intussen deel uitmaakt van de Belgische
rechtsorde, in welk opzicht verschillende kamers van inbeschuldigingstelling het hoger beroep
van de verdachte tegen een verbod van vrij verkeer, terecht ontvankelijk verklaarden 422 .
96. PRAKTISCH SLAGEN VAN HOGER BEROEP? – Nu de maximale duur van het verbod van vrij
verkeer werd teruggebracht tot drie dagen, is de discussie over een beroepsmogelijkheid in
hoofde van de verdachte, echter grotendeels een academische geworden. Gelet op de
afwezigheid van schorsende werking, zal het hoger beroep immers, aldus VERSTRAETEN,
“praktisch geen nut hebben” 423 , daar het veelal zonder voorwerp zal worden en
onontvankelijk zal worden verklaard wegens gebrek aan belang 424 . Daarmee wordt evenwel
tegelijkertijd duidelijk dat de verdachte wel degelijk over een effectief hoger beroep beschikt
wanneer het verbod hem gedurende een onwettig lange periode zou worden opgelegd. Duurt
het verbod van vrij verkeer nog voort op het ogenblik dat de kamer van
inbeschuldigingstelling zijn oordeel velt, dan zal de maatregel immers alsnog kunnen worden
opgeheven. In die zin kan worden verwezen naar het hierboven reeds aangehaalde arrest van
de kamer van inbeschuldigingstelling te Luik, dat besloot tot de nietigverklaring van een
verbod van vrij verkeer dat een vorig verbod hernieuwde 425 .
97. THEORETISCHE MOGELIJKHEID VAN CASSATIEVOORZIENING? – Een gelijkaardige
redenering kan worden gevolgd aangaande de voorziening in cassatie, namelijk dat in theorie
cassatieberoep openstaat tegen een voor de verdachte ongunstig arrest 426 , maar dat het veelal
onontvankelijk zal worden verklaard wegens gebrek aan belang, daar het driedaagse verbod al
lang opgehouden zal zijn uitwerking te hebben. Gelet op art. 416 Sv., lijkt ons overigens
enkel uitgesteld cassatieberoep mogelijk.
421 Cass. 17 maart 1992, AR 6449, Arr.Cass. 1991-92, 698 en Pas. 1992, I, 653; Cass. 19 juni 1990, AR 4597,
Arr.Cass. 1989-90, 1341, Bull. 1990, 1189 en Pas. 1990, I, 1189.
422 KI Gent 5 maart 1990, TGR 1990, 66; KI Luik 11 mei 1983, JL 1983, 412, noot F. PIEDBŒUF.
423 R. VERSTRAETEN, Handboek strafvordering, Antwerpen, Maklu, 2007, 517; I. MENNES, “Art. 20 WVH” in
M. DE BUSSCHER, J. MEESE, D. VAN DER KELEN en J. VERBIST (eds.), Strafprocesrecht in Wet en duiding,
Brussel, Larcier, 2010, (552) 553; P. VAN LINTHOUT, De voorlopige hechtenis in AdvocatenPraktijk:
strafrecht, Antwerpen, Kluwer, 1998, 35.
424 M. BOCKSTAELE, G. BOURDOUX, S. CRIEL, E. DE FORMANOIR, T. DE MEESTER, S. DE MOOR, L. DENYS, T.
DESCHEPPER, C. DE VALKENEER, G. VANDER ZWALMEN en A. WINANTS, De voorlopige hechtenis in Reeks
strafrecht & strafvordering, Diegem, Kluwer, 2000, 152.
425 KI Luik 11 mei 1983, JL 1983, 412, noot F. PIEDBŒUF; supra nr. 78.
426 Contra Cass. crim. 10 décembre 1847, Journ.Pal. 1848, 471, aangehaald door G. TIMMERMANS, Étude sur la
détention préventive, Gent, Hoste, 1878, 140.
67