VERBOD EN BEPERKING VAN VRIJ VERKEER - Advocatennet

ONDERZOEK
vroeger tijdstip 395 . In antwoord op een parlementaire vraag liet de minister van Justitie
overigens duidelijk verstaan dat “[h]et wettelijk verbod van vrij verkeer […] slechts [is]
toegelaten gedurende ten hoogste drie dagen, volgend op het verlenen van een bevel tot
aanhouding” 396 .
b. Eindpunt van de termijn
91. ZOLANG DE NOODZAKELIJKHEID VOOR HET ONDERZOEK VOORTDUURT, MET EEN MAXIMUM
VAN DRIE DAGEN – Dat het verbod van vrij verkeer ten hoogste drie dagen kan duren, betekent
echter niet dat het, eens opgelegd, in elk geval drie dagen zal kunnen voortbestaan. Zodra zijn
noodzakelijkheid voor het onderzoek wegvalt, moet het verbod immers onmiddellijk worden
opgeheven, daar het vanaf dat moment elke legitieme grondslag mist. Bijgevolg dient de
onderzoeksrechter niet alleen de noodzaak van het opleggen van het verbod, maar ook die van
het voortduren ervan, blijvend te beoordelen. Anders dan bij een beperking van vrij
verkeer 397 , is de onderzoeksrechter echter niet verplicht de duur van het verbod reeds ab initio
te bepalen. Bij stilzwijgen van de onderzoeksrechter, wordt ervan uitgegaan dat het verbod
werd bevolen gedurende de volledige termijn van drie dagen 398 .
92. BEREKENING VAN DE DRIEDAAGSE TERMIJN – Ook omtrent het eindpunt van de driedaagse
termijn bestaat enige onduidelijkheid, met name over de vraag hoe de termijn moet worden
berekend. In ieder geval is de berekeningswijze van art. 48 Ger.W. niet van toepassing, “daar
het niet gaat om een termijn om een proceshandeling te verrichten” 399 . Minder duidelijk is de
vraag of de driedaagse termijn van dag tot dag dan wel van uur tot uur moet worden berekend.
Een minderheidsstrekking houdt voor dat zulks van dag tot dag moet gebeuren 400 , in welk
opzicht een verbod van vrij verkeer dat bijvoorbeeld bevolen werd op 1 maart 2011 om 15:00
uur, pas zou eindigen op 4 maart 2011 om middernacht, vermits de dies a quo volgens die
berekeningswijze niet zou moeten worden meegerekend. Ter ondersteuning van die stelling,
verwijst TIMMERMANS naar art. 2260 BW “d’après lequel la prescription se compte par jours
et non par heures” 401 . Zulks lijkt ons echter moeilijk verenigbaar met de uitdrukkelijke
bepaling in art. 20 §2 WVH dat het verbod ten hoogste drie dagen kan duren “na het eerste
395 KI Gent 5 maart 1990, TGR 1990, 66.
396 Vr. en Antw. Kamer 1992-93, 14 december 1992, 2919 (Vr. nr. 174 L. STANDAERT); Vr. en Antw. Kamer
1992-93, 30 september 1992, 2482 (Vr. nr. 174 L. STANDAERT).
397 Infra nr. 145.
398 G. TIMMERMANS, Étude sur la détention préventive, Gent, Hoste, 1878, 133.
399 E. BOUTMANS, Voorlopige hechtenis in Recht en praktijk, Antwerpen, Kluwer, 1985, 71.
400 J. D’HAENENS, Belgisch strafprocesrecht, Gent, Story-Scientia, 1985, 392; G. TIMMERMANS, Étude sur la
détention préventive, Gent, Hoste, 1878, 135-136; RPDB, v° Détention préventive, 715, nr. 246.
401 G. TIMMERMANS, Étude sur la détention préventive, Gent, Hoste, 1878, 136.
63