türkiye cumhuriyeti çukurova üniversitesi sosyal bilimler ... - Kütüphane

1006. »ûyı Nâmûs-i ekber’üñ bende 89
Cümle ehl-i kerem baña bende
253. Bu ne …udret-durur ki kevn ü mekân
İki √arfiyle oldı †â…-ı revâ…
273. Kâf u nûndan §alup §adâ-yı ¡a@µm
Biribirine …oydı çar«ı √akµm
Mübâlağâ: Bir olay, durum veya varlığın olduğundan çok fazla, çok büyük,
çok güzel veya tam tersine çok az, çok küçük, çok çirkin gösterilmesidir.
351. ¡Aybuma göre ba√r bir …a†re
Cürmüme göre cirm-i meh ≠erre
520. Bedenüm içre …ılca cânum yo…
Dehenümde nice zebânum yo…
1089. Gördiler var …a≥âda bir kühsâr
~anki olmış …ıbâb-ı çar«a medâr
734. Dürlü ezhârla bu ferş-i zemîn
Dir gören yire indi ¡arş-ı berîn
1094. Seyr idenler şukûfesin zµbâ
Yire inmiş §anur nücûm-ı semâ
Nidâ: Heyecanın çok kuvvetli olduğu bir anda “seslenmek” şeklinde ortaya
çıkan sanattır. Seslenme ifadesi olan “Ey, hey, -â / -yâ” gibi ünlem veya ekler bu tür
ifadelerde sık kullanılır. Bu sesleniş şairin kendine olursa tecrid adını alır ki bu
örnekleri “tecrid” başlığı altında vereceğiz.
115. Söyle ey mürπ-ı gülşen-i lâhût
Şev…-ile eyle …ı§§a-i ceberût
270. Ey kemâl-i √a…µ…ate †âlib
Genc-i tev√µde cân-ıla râπıb
349. Ey Kerµm ü Ra√µm ü ¡âlµ-şân
Ehl-i ¡i§yâna Râ√im ü Ra√mân
89 Nâmûs-i Ekber, Cebrail’dir. Bkz. Ferit Devellioğlu, Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lûgat, Aydın
Kitabevi Yay., Ankara 1993, s. 805)
62