türkiye cumhuriyeti çukurova üniversitesi sosyal bilimler ... - Kütüphane

419. Gözleri §an çerâπ-ı nûr-efşân
Kirpik-i ¡anberµni aña du«ân
420. Perçemi §anki †urre-i √avrâ
Âdemµ çehre bir meh-i πarrâ
446. Göricek nûr-ı rûyını dil-keş
Pâyına düşdi ol zavallı güneş
Mesnevinin ana hikâye kısmını hâkim anlatıcı (her şeyi gören, duyan, bilen,
hisseden, anlayan anlatıcı) tahkiye eder. Bu bölümlerde anlatıcının, kahramanların ne
hissettiklerini gördüğü, ne düşündüklerini anladığı ve okuyucuya aktardığı görülür.
Aşağıdaki beyitlerde rûh-ı pür-hikmetin nasihatlerinden sonra dört kahramanın nasıl bir
ruh hali içinde olduklarını hâkim anlatıcı şöyle dile getirilir:
1661. Çün tamâm eyledi na§µ√atı rû√
Bâb-ı irşâdı eyledi meftû√
1662. Pendi anlara eyledi te’&µr
Oldılar pµr-i rû√a ol dem esµr
1663. Emrini †utdı bu ulü’l-eb§âr
Her biri oldı zübde-i ebrâr
1664. Dilleri πıll u πışdan oldı ¡arµ
Kibr ü √ı…d u √asedden oldı berî
1665. Oldılar nûr-ı ◊a…’la tâbende
Fi’l-me&el «âver-i dıra«şanda
1666. Aldılar cümle bûy-ı rû√u’llâh
Nitekim gülşen-i riyâ≥-ı İlâh
Anlatıcı “didi, bildürdi vb.” yüklemlerle sözü kahramanın kendisine verir.
Kahramanın 1. kişi çekimiyle yaptığı konuşmalar anlatıcının bir iç cümlesi halini alır.
Sonraki beyitlerde kahramanın konuşmaları yine “didi” yüklemine bağlanır. Kahraman
konuşurken hâkim anlatıcının anlatılana bir müdahalesi görülmez:
1031. Didi tâc-ı Keyânidür ta«tum
Âftâb-ı cihânidür ba«tum
75