Olsztyn 2008 - Portret

Ojciec: Postanowiliśmy, że przyjdziemy tu
Syn: Można by brać ze środka, a resztę porozsuwać.
Śladu nie będzie.
jak te wypłowiałe szmaty, popychani i szarpani
z każdej strony.
zawieszone sztandary były metaforą naszej
przyszłości: cienkie kariery, a na szczycie my
Nasze życie było szare i smutne. A przecież
powinno być inaczej. Byliśmy młodzi, piękni
osiemnastoletni. W maju mieliśmy zdawać
maturę. Ale co po niej? Co dalej? Te wysoko
nas bezsilność, przygnębienie. Czuliśmy się
przytłoczeni tymi czerwonymi płachtami.
się czerwone, wściekłe flagi. Ilekroć, idąc do
liceum, przechodziliśmy pod nimi, dopadała
Ojciec: Tu, na tym placu, stały maszty. Kilkunastometrowe
szpice, na których majtały
Syn: Weźmy chociaż ze sto. I tak nikt się nie
doliczy!
styczniowa noc roku osiemdziesiątego ósmego.
Sobota to była. Ostatnia sobota miesiąca.
ósmy, luty. Nie, to był styczeń. Straszna zima,
nie to, co teraz. Tak, synu, to była mroźna,
dziadka, starczyłoby na rok!
Ojciec: Pamiętam, to był rok osiemdziesiąty
gościł na ich twarzach.
Syn: Gdyby przenieść te znicze na grób
pojawiała, to tylko po to, by uczyć się nienawiści,
szerzyć kłamstwo i zło. Uśmiech nie
109