Olsztyn 2008 - Portret

136
tem padła na podłogę i zaczęła histerycznie
płakać. Kiedy skończyła, otarła łzy i powiedziała:
– Mój Boże, przecież ty nawet buta
sam nie zawiążesz!
Idziemy do ośrodka zdrowia – stanęła na
środku pokoju, rozglądała się za czymś. A po-
stół położył mój nóż i rezygnując ze zwyczajowego
salutowania wybiegł z naszego miesz-
A ty – zwróciła się do mnie – ubieraj się.
-
kania.
tylko tak ostrzegam. Tak na przyszłość – pułkownik
Kruk wyswobodził się z rąk matki, na
-
kobiecie? No, rozbieraj się, do wyra! Już, maszeruj
pan!
roku, aż mi chłopa nie wypuścicie z kryminału.
Rozumiesz? Będziesz mi dzieciaka wychowywał.
Możesz mu nawet przylać. I mną
się też masz zająć. Umiesz dogodzić młodej
ciła pułkownika Kruka za poły kurtki – No
to będziesz teraz siedział ze mną te dwa i pół
Tak, dwa i pół? Tyle wychodzi? – I chwy-
-
Hmmm...
Połowę...
-
matka. – A za życie złamane, to ile? Co? No
powiedz pan, ile? Połowę?!
-
No co wy, obywatelko? No co też wy... Ja
No, za złamany... To by trzeba sprawdzić...
A za złamany to ile, co? – teraz wrzasnęła
nawet czapa! On jest terrorysta! Wróg naszej
Ludowej Ojczyzny!