Olsztyn 2008 - Portret

154
krzyki”.
- – wydarła się baba. Tego się nie spodziewałem.
– Ja wam zaraz dam mandat! Ja
wam dam dopłatę! – przyjęła taktykę „na
dalej hen, w las na horyzoncie dalekim. Sarenka
ruda między drzewami śmignie. Pięknie!
Co?
wykorzysta i będzie chciała go wziąć na litość.
Nieraz byłem świadkiem takich scen.
zapyta: dopłata czy mandat? Nawet na nią nie
spojrzy, to byłby błąd, baba to błyskawicznie
To pewne. Młodego spławiła, stary lis się nie
da. Już wyciągnął stosowny bloczek. Teraz ją
tylko znany rytm. Cisza. Byłem ciekaw, co
chłopka zrobi, bo uprawnień do zniżki nie ma.
Młody konduktor jakby odważniejszy, wziął
się pod boki, zaczął tupać nogą jakiś sobie
Czapkę wcisnął pod ramię. Za starym, w
niewielkiej odległości, stał adept profesji kolejarskiej,
ten sam, którego przegoniła baba.
Nas o bilet nie pytali, już pokazywaliśmy.
- - zażądał
stary konduktor w białej koszuli, pod
czarnym krawatem.
Pokaże pani uprawnienie do zniżki!
wypełnia. Ptaków różniastych latanie śledzi,
ich nurki od słońca w trawę na łąkę tatową,
wyłażą. Niebo nad głową czyste, niebieskie,
nie to, co w mieście. Płuca nim łapczywie się