Olsztyn 2008 - Portret

wali przez okno, bo okno rozwalone było na
oścież, łuna księżyca głaskała mi twarz. Za to
potem straciłem przytomność.
Obudziłem się, z bólem skroni, bo wyrżnąłem
w taboret. Staruszka zniknęła, może faktycznie
święci ją wpuścili do siebie? Może po-
za klamkę do nieba, z rozpędem runąłem na
drzwi, wpadłem z nimi do pokoju. Od cięż-
Czy to ty Święty Piotrze?
- – usłyszałem, a
głowie. w się mi zakręciło smrodu kiego
Szarpnąłem jeszcze raz za klamkę. Cofnąłem
się kilka kroków. A kiedy babka chwyciła
trzymając się poręczy anielskiej, zbliżała się
do Wrót Piotrowych...
obłoków, po serpentynie błyszczącej, z głową
zadartą, z uśmiechem ciepłym. Powolutku,
z niczym nieporównywalnego. Widziała siebie
kroczącą ufnie po stopniach z błękitnych
słodkawo, błogo. Siedząc pod obrazem Trójcy
Przenajświętszej doświadczała ekstazy, stanu
to, co postanowiła, może być grzechem, ale
opary wnet wyparły obawy. Było jej dobrze,
niał coraz bardziej izbę. Lecz wizja smutnego
zejścia i zarazem wejścia w grono istot czystych,
zbawionych, dodawała jej sił, zatykała
nozdrza. Przez chwilę tylko pomyślała, że
ła na zadanie decydującego szarpnięcia. Póki
co, ciągnęło ją na wymioty, bo smród wypeł-
37