Olsztyn 2008 - Portret

oddzielającą kuchenkę od pokoju szybę nad
ich głowami. Szkło było pęknięte.
do drzwi. Otworzyła mu je bardzo szeroko.
Już był przy nich, kiedy jego wzrok wbił się w
Będzie se pani musiała okno umyć
- – traf-
folię. w zawinął kit robotę, czył
nie zauważył.
W poklejone paluchy złapał banknot, ruszył
pan rozumie. Przygotowała umówione pięćdziesiąt
złotych, czekała. Pan Roman zakoń-
metrów kwadratowych plus aneks kuchenny.
Do nosa przyłożyła chusteczkę, że niby katar,
postanowiła po jego wyjściu wietrzyć całą noc,
albo i dłużej, swoje własnościowe osiemnaście
dowód, którym zamierzała terroryzować sąsiadów.
Spocony Roman kończył robotę. Kitował.
Szerokie, włochate ramiona Romana,
zakrywały cieniem pokój. Brzydziła się nim,
wybiły jej szybę piłką. Jak przystało na rasowego
pedagoga, futbolówkę zachowała jako
oknem. Stawała na palcach i wypatrywała zza
cielska mężczyzny w oknie dzieciaków, które
Było jak teraz. Świeciło słońce, ona z nienawiścią
oglądała pusty, betonowy placyk pod
na Nagórkach, będzie dosychała na parapecie
klasy czwartej D. Patrząc w okno za Romanem,
ojcem czwórki dzieci, na etacie szklarza
w spółdzielni.
55