Olsztyn 2008 - Portret

220
Syciłem wzrok jej widokiem. Kiedy coś opo-
często stałem w kolejce do baru. Właściwie, to
nie zależało mi jakoś specjalnie na rozmowie.
głośną, muzykę. Ania piła i mówiła dużo, niewiele
z tego zrozumiałem. Raz, że hałas, a dwa,
nazywał się człowiek za konsoletą, puszczał
czadową, tyle że, jak wspomniałem, cholernie
pod kinem Kopernik. Wewnątrz było przyjemnie,
ale bardzo głośno. Didżej Lary, bo tak
Wybrała jakiś nieznany mi wcześniej lokal o
nazwie Boom Town. Mieścił się on w piwnicy,
Po pracy zaprosiłem Anię na kawę. Zgodziła
się, pod warunkiem, że pójdziemy na piwo.
pierdolnięty, ale to nieprawda. Jesteś fajny! –
Moje serce waliło jak oszalałe.
Ojciec gada przy obiedzie, że ty jesteś
-
powiedziała:
i ladę przez
uśmiechem pełnym wdzięczności. A kiedy
już się w sklepie zrobiło pusto, przechyliła się
niech mówi od razu, a nie kolejkę robi! Proszę!
– podała dziadowi. A mnie obdarzyła
-
A to te po osiemdziesiąt dziewięć. To
Chateau de Gadras, to ta pękata butelka za
tobą. Tak jest na niej napisane. O, właśnie ta!
Wyrwałem mu laskę, którą obijał podłogę
z terakoty. Jeszcze gotów uderzyć nią dziew-
Cha te a u, Aniu, Chateau! Ten pan chce
-
Cham!
czynę.