Olsztyn 2008 - Portret

Romana pot i krew lały się ostro. Jak w dobrej,
powojennej batalistyce kina polskiego. Nagle,
nosek kropelka potu. Zawstydziła się, ale w
tym czasie kropla już była przy łokciu. Z Pana
i przerażeniem Panny Marysi. Teraz i ona poczuła,
jak spod ramienia, nieśmiało wystawia
roztrzęsione palce, dłonie. W powietrzu roznosił
się mdły, słodki zapach, mieszał z potem
przedramion, ramion. Gorąca, spieniona i gęsta
jucha Pana Romana przechodziła na jej
igielny, krwawy pancerz. Kawałek po kawałku,
szklany ząb po szklanym zębie. Z palców,
co, już nie potrafiła sprecyzować. Roztrzęsionymi
dłońmi zdzierała z Pana Romana
jak jeż, co się wpakował pod tira. No, może
nie tira, ale na pewno pod malucha. Przerażona
Panna Marysia rzuciła się na pomoc. O
Boże, jeszcze mnie kto oskarży, pomyślała. O
Roman. A że zleciał tak jakoś krzywo, to siedział
teraz uzbrojony w szklane igły. Wyglądał
łek, kiedy szczęka, jak wcześniej zwieracz, nie
wytrzymała. Wiadro, jebut, pieprznęło o surowy,
nielakierowany, bo i za co, parkiet. Szkło
rozsypało się po podłodze, na którą spadł Pan
ry błyskawicznie rozlazł się po kawalerce do
wietrzenia. Został mu już tylko jeden kawa-
zębach. Ramiona mu już zaczynały drżeć, pot
płynął po plecach, z wysiłku puścił bąka, któ-
57