Olsztyn 2008 - Portret

142
mu zdjęcie.
Ta historia mogłaby nie mieć końca. Opowiadałaby
o zepsutym aparacie rentgenow-
się myjąc ręce mordercy. – Niech go pani
przywiezie za miesiąc, może wtedy zrobimy
-
Szkoda, że rentgen nie działa – martwił
ocucił zemdloną matkę, podał jej w menzurce
kranówki.
bandaż, nawijał, gładził. Skończył, kiedy ręka
ważyła ze sto kilo. Pogłaskał mnie po głowie,
bandaża, moczył go w wodzie z gipsem i nawijał
na rękę. Potem ją gładził, znowu moczył
do siebie, zostawił moją rękę w spokoju. Ale
nie na długo. Z szafki wyciągnął kilometr
szpitalny labirynt bez pomocy nitek. Kiedy
Minotaur uznał, że wszystkie ścianki pasują
mój leciał przez korytarze, przerażał słuchaczy,
którzy w jednej chwili zdrowieli i opuszczali
natchniony pianista. Ale to nie fortepian wydawał
dzwięki tylko ja darłem mordę, a krzyk
często przeciwnych kierunkach. Przy tym,
cały czas miał zamknięte oczy i wyglądał jak
moje przedramię i dłoń, a potem kręcił nimi,
niczym mistrzowie kostki rubika w różnych,
gnął z metalowej szafeczki patyczków, które
logicznie rzecz biorąc, po drewnianych i plastikowych,
powinny być co najmniej metalowe.
On chwycił niczym w żelazną klamrę