Olsztyn 2008 - Portret

dzielnych. Jak Winnetou? Ups! Kiedy sięgnąłem
do kieszeni po pieniądze, uśmiechnięty
świecie, którą znała redaktorka, a której ja nie
posiadłem. Wierszy o ludziach pracowitych i
kierunku kiosku. Zapragnąłem poezji wysokiej,
poezji trzeźwej, abstynenckiej. Prawdy o
tak, sam z siebie, często odpina i trzeba by
zmienić bransoletę. Wysiadłem i ruszyłem w
go chłopca, staruszkę walczącą z harmonią
drzwi, za którymi skrył się zegarek. Niedźwiedzia
z głupim uśmiechem, tłumaczącego
ludziom, że ten zegarek rzeczywiście mu się
niedźwiedź, rozgarniając na boki pasażerów.
Zalanego krwią, uciekającego cygańskie-
ciosy niedźwiedzia. Myślałem o klęsce mojej
poezji patrząc, jak usatysfakcjonowany kierowca
wreszcie zwalnia blokadę drzwi. Widziałem
na schodach zegarek, którego szukał
lusterku akt bandytyzmu i z godnym podziwu
refleksem zatrzasnął drzwi przed uciekającym
chłopakiem. Słyszałem płacz tulącego
się do matki, przerażonego dziecka. Kolejne
młodego Cygana tłuczonego przez pijanego
niedźwiedzia. Kierowcę, który obserwował w
nie oczekują. A żeby tak już całkiem temat
poezji i mojego z nią krótkiego mezaliansu
zakończyć, to po wyjściu z redakcji wsiadłem
do miejskiego autobusu. Widziałem
23