Olsztyn 2008 - Portret

124
A za wami, o tam, w tle!
I wszyscy, łącznie z pułkownikiem Krukiem
-
-
-
Porucznik-magister podbiegł blady do dowódcy-pułkownika.
zaraz przerwał. – Dzierżyk! Do mnie, biegiem!
-
pięliśmy wątłe piersi i lekko skierowaliśmy
głowy w prawo. To dziwne, nigdy tego wcześniej
nie robiliśmy, a wypadło nadzwyczaj
udanie.
rucznik Dzierżyk. – Na prawo patrz!
Puściliśmy, jak jeden, sznurki do sanek, wy-
-
niedługo będzie kąsał... Ale to później. Zaczynajmy,
Dzierżyk, szkoda czasu!
-
Obywatelu dowódco! Pułkowniku Kruk!
dzież”?
Teraz Dzierżyk chyba coś sobie przypomniał,
bo uśmiechnął się szeroko i zapiszczał:
toć tutej! – porucznik Dzierżyk był bardzo
zdenerwowany, a jak się denerwował, to za-
Durnia ze mnie robicie?! Gdzie „mło-
-
o! stojo, Tutej – inaczej. jakoś mówić czynał
No jak, gdzie? Obywatelu pułkowniku,
„młodzież”?
Gdzie
Obywatele dzieci! – zaczął pułkownik, ale
Całość, baczność! – wrzasnął na nas po-
Zajmiemy się tym całym Wilczkiem. Już