Olsztyn 2008 - Portret

- – pisnęła i
- – zawstydzona zapiszczała - już jakiś
- – powiedział Pan Roman.
56
podstawiła mu taboret.
Pan Roman wgramolił się nań i począł, kawałek
po kawałku, usuwać szkło. Wrzucał je
do wiaderka, które trzymał w swych sześciu
-
Gdyby pan był tak łaskawy
mnie! Skoro już tu jest, to niech zrobi porządek
i z tą szybą. Pomyślała chytrze. Przynajmniej
nie będzie przychodził drugi raz, a ja
mam jedno wietrzenie mniej.
mocno niepełny. Nie, nie, już chciała krzyknąć,
ale coś ją powstrzymało. To była pazerność inteligenta
z budżetówki. To było tysiąc trzysta
brutto, które krzyczało, kobieto, oszczędzaj
– uśmiechnął się szeroko.
Nie musiał się uśmiechać. Uśmiech miał
To ja pani te szybe mogie wyjeb... usunąć
los. Co robić, pomyślała, a wtedy Pan Roman
powiedział:
wille, mają samochody. Co tam samochody,
mężczyzn mają, facetów pięknych jak z obrazka,
kochających czule i namiętnie. Czy ona
tak nie może, w czym jest gorsza? Parszywy
jak ona, cisnęła w szybę Grocholą, której bohaterkom,
koniec końców, się udaje. Budują
czas temu to się stało, przeciąg.
Skłamała, bo to przecież nikt inny, bo i kto,
Tak
pęknięte O,