صحنه معاصر بهار ۹۶

More documents

Recommendations

Info

صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ‏بهببههار ٩۶ تینیوس ‏«تئاتر روهه»‏ Ruhr] [Theatre an der در شهر مولهللهھابمیبمم آلمللممان را سازمابىنبىی معرفىففىی میکند که مفهوم هنجاری پناهنده و هویت ملی را در هم ربجیبجخته است و تئاتر را به عنوان فعالیبىتبىی چندفرهنگی و جهابىنبىی تروتحیتحج میکند.‏ در طول سی سال گذشته از طریق فعالیتش در راستای پذیرش و ادغام گروههای تئاتری از خارج از کشور ‏(مانند روما تئاترو پرالیپه از یوگسلاوی در سال ١٩٨٠) و نبریبرز ‏همھهممکاری اخبریبررش با گروه تئاتر ‏مجممجحلی هبرنبررمندان پناهنده به نام روههرورتر [Ruhrorter] مسئلهی اصالت هویت را رد کرده است و مرزهای ملی و فرهنگی را به حداقل رسانده است.‏ در رویکردی شبیه دلوز ‏[ژیل دلوز فیلسوف فرانسوی]‏ نسبت به عینیتزدابىیبىی،‏ کار این تئاتر ‏«بجتبجخیلهای جایگزین برای وضعیت کنوبىنبىی»‏ و مفهومی از اجرا را تروتحیتحج کرده است که ‏«به جای آنکه هویت و تغیبریبررناپذیری را رواج دهد،‏ مشکل مذا کره و پردازش را مطرح میکند».‏ به عنوان مثال،‏ بازیگران در روههرورتر به جای اجرای داستانهای اسفبار پناهندگان،‏ ‏بمتبممرین میکنند که نقش آموخته شده به عنوان پناهنده را که در جامعه بازی میکردهاند فراموش کنند و نقشهای پیچیدهتر و ناشناستری را در ‏بمنبممایشهای طراحی شدهشان بازی کنند.‏ به گفتهی تینیوس از آبجنبججا که دولتهای ملی،‏ ‏بهنبههادها و فعالیتهای فرهنگی شهروندان را به ‏بهنبههادینه کردن هویت ملیشان تشویق کردهاند و نه اینکه هویتشان را در حال ‏بجتبجحول ببینند،‏ ‏«بجببجحران پناهندگان»‏ چندان دربارهی خود پناهندگان نیست بلکه ‏بجببجحرابىنبىی در هویت ملی و خودآ گاهی ملی است،‏ هم در سطح ملی و هم در سطح اروپا.‏ جیمی ترنکا پروژهی ‏«دادگاه ١٢» [12 [Tribunal در استکهلم در سال ٢٠١٢ را حاصل دادگاههای ‏بمنبممایشی پیشبنیبنن میداند،‏ مانند ‏«دادگاه جرابمئبمم جنگی ببنیبننالمللممللی»‏ برتراند راسل دربارهی جنگ ویتنام.‏ ‏«دادگاه ١٢» نتیجهی مدارک مستندی بود که در طول پروژهی پنجسالهی ‏«شهرزاد»‏ که در شش شهر اروپابىیبىی سازماندهی شده بود،‏ گردآوری شد که ‏«نبریبررو ‏بىیبىی فراملی را برای تبادل و به اشبرتبررا ک گذاشبنتبنن داستانهای جدید به حرکت درآورد».‏ در طول اجرای ‏«دادگاه ١٢»، کارشناسان متخصص و بازیگرابىنبىی که نقش پناهندگان را بازی میکردند،‏ دربارهی اوضاع فعلی شهادت میدادند که شامل ‏«کنبرتبررل مرزی،‏ پناهجو ‏بىیبىی،‏ مهاجران بدون مدارک،‏ تنبیه و اخراج مهاجران»‏ بود.‏ دادگاه ‏«اروپا را به نقض سیستماتیک حقوق بشر در رابطه با سیاستهای مهاجرت از سال ١٩٩٠ متهم کرد»‏ و اعلام کرد که ‏«چشمانداز قانوبىنبىی»‏ برای حراست از حقوق افرادی که وضعیت تابعیتشان ‏‐و ‏همھهممچنبنیبنن توانابىیبىیشان در طرح دعوی احقاق حقوقشان‐‏ نامشخص و مورد تردید است،‏ به قدر کافىففىی ‏مجممججهز نیست.‏ طراحی گرافیک:‏ استودیو پاراستو بکمن !126
صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ‏بهببههار ٩۶ این دادگاه سیاستهای دولتهای ملی و ابجتبجحادیهی اروپا را در استفاده از ‏«جانشبنیبنن خصوصی»‏ برای کنبرتبررل مرزی مانند خطوط هوابىیبىی ‏بجتبججاری و فرانتکس ‏[م:آژانس نگهبابىنبىی مرزی و ساحلی اروپا که مسئولیت کنبرتبررل مرزهای ‏مجممجحدودهی شنگن را بر عهده دارد]‏ اینگونه مطرح میکند:‏ ‏«جابجببججابىیبىی قدرت از دولت به پیمانکار…‏ فرآیندی که اسباب جابجببججابىیبىی مسئولیت نقض حقوق و مرگ انسانها را فراهم میآورد.»‏ رای هیئت منصفهی دادگاه چنبنیبنن بود:«درخواست از دولتها برای پایان دادن به اِعمال ‏مجممجحدودیتهابىیبىی که پناهجویان و مهاجران را از رسیدن به اروپا بازمیدارد و عمل به تعهدات قانوبىنبىی که به عنوان امضاء کنندگان کنوانسیونهای حقوق بشر آزادانه و داوطلبانه عهدهدار شدهاند.»‏ ترنکا خاطرنشان میکند که اعتبار این دادگاه با ‏جمحجممایت ابجتبجحادیهی اروپا از این رویداد افزایش یافت،‏ چرا که به این ترتیب ابجتبجحادیهی اروپا به شکلی موثر خود را به خطا کاری متهم کرده و اعمال اصلاحگرانه را تروتحیتحج میکرد.‏ بعلاوه،‏ او استدلال میکند که ‏«دادگاه ١٢» با استفاده از ابزارهای تئاتری برای ارائهی مکانیسمهای مربىئبىی و نامربىئبىی قدرت،‏ به جای آنکه ‏«مجممجحا کمهی تارتحیتحخ»‏ باشد،‏ به ‏«مشکلات حال حاضر»‏ میپرداخت.‏ کاترین زیگ سه ‏بمنبممایش از کشورهای آلمللممابىنبىی زبان را که از تکنیکهای تئاتر مستند استفاده میکنند با هم مقایسه میکند:‏ ‏«مونولوگهای پناهجو»،‏ ‏«نامههابىیبىی به وطن»‏ و ‏«یاوران غبریبررقانوبىنبىی».‏ او اشاره میکند که ‏«مونولوگهای پناهجو»‏ که بازیگران حرفهای را به کار گرفتهاست تا داستان سه پناهنده و تلاششان برای مهاجرت به اروپا را بگویند،‏ با قرار داد پناهندهی قربابىنبىی در مقابل بوروکراسی ناموافق دولت در دام کلیشههای شرفىقفىی افتاده است.‏ زیگ استدلال میکند که این ‏بمنبممایش با استفادهی حداقلی از صحنهپردازی و آ کسسوار ‏همھهممدردی ‏مجممجخاطبان را برمیانگبریبرزد اما آبهنبهها را ترغیب به درگبریبرر شدن فعالانه ‏بمنبممیکند چرا که به ‏«همھهممدردی پدرانه با دیگریای که او را کودک میسمشسممارند»‏ متوسل شده است.‏ ‏«نامههابىیبىی به وطن»‏ که به دست گروهی از پناهجویان تولید شده است و در طول دو سال گذشته بارها توسط آبهنبهها در آلمللممان اجرا شده است،‏ با نشان دادن اینکه چگونه مهاجران در برلبنیبنن جامعهی خود را ساختهاند و با وجود ‏بمتبممام مشکلات بر سر راه دریافت پناهندگیشان شبکهای از دوستان و سیستم ‏جمحجممایبىتبىی ابجیبججاد کردهاند،‏ موفق شده است که بر تقسیم ‏«ما و آبهنبهها»‏ غلبه کند.‏ مونولوگهای پناهجو در ‏«تظاهرات پناهندگان»‏ روبروی دروازهی برندنبورگ !127
Page 1 and 2:
صحنه معاصر ‏بهببهه
Page 3 and 4:
صحنه معاصر گروه تئ
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24:
Page 25 and 26:
Page 27 and 28:
Page 29 and 30:
Page 31 and 32:
Page 33 and 34:
Page 35 and 36:
Page 37 and 38:
Page 39 and 40:
Page 41 and 42:
Page 43 and 44:
Page 45 and 46:
Page 47 and 48:
Page 49 and 50:
Page 51 and 52:
Page 53 and 54:
Page 55 and 56:
Page 57 and 58:
Page 59 and 60:
Page 61 and 62:
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76: صحنه معاصر گروه تئ
Page 125: صحنه معاصر گروه تئ
show all

صحنه معاصر بهار ۹۶

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?