صحنه معاصر بهار ۹۶

صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ‏بهببههار ٩۶
ژاپبىنبىیها شرط رسیدن به مدرنیتهی واقعی در تئاتر است.‏ بدون دیالوگ،‏ تئاتر تنها تبدیل به رشتهای از کلمات خواهد
شد،‏ ‏همھهممانند سخبرنبررابىنبىی سیاسی،‏ مونولوگ،‏ بسیار احساسابىتبىی…‏
دو نکتهی بسیار مهم وجود دارد که دیالوگ را معنادار میسازد.‏ اول این که هر دو طرف دستخوش تغیبریبرر میشوند.‏
مناظره نیست که یکی از طرفبنیبنن برنده یا بازنده شود،‏ بلکه هر دو طرف در نتیجهی دیالوگ تغیبریبرر میپذیرند.‏ دوم این
که دیالوگ باید باز باشد—‏ دیالوگ فعالیبىتبىی عمومی است،‏ در حالىللىی که مکالمللممه خصوصی است.‏ فکر میکنم تئاتر برای
ابجیبججاد فرصت برای تغیبریبرر از طریق دیالوگ ایدهآل است.‏
من گاهبهگاه در دانشگاههای غرب سخبرنبررابىنبىی کردهام و برداشت من از دیالوگ به عنوان شرطی برای تئاتر مدرن ظاهراً‏
موجب تأمل شده است.‏ ظاهراً‏ تفاوت میان دیالوگ و مکالمللممه به قدری برایشان بدبهیبههی بوده است که حبىتبىی زجمحجممت توجه به
‏بمنبممایش خداحافظ اندروید ‐٢٠١٢
آن را به خود نداده بودند.‏ جای تعجب است که ا گر در وبسایت واژهنامهی آ کسفورد به دنبال کلمهی دیالوگ بگردید،‏
به این تعریف برمیخورید:«گفتگو ‏بىیبىی میان دو یا چند نفر به عنوان ‏بجببجخشی از کتاب،‏ ‏بمنبممایش یا فیلم».‏ شاید من به عنوان
یک خارجی از ‏لحللححاظ فرهنگی در موقعیبىتبىی بودم که مرا قادر ساخت به موضوع از دیدگاهی نگاه کنم که از نظر غر ‏بىببىیها
دور مانده بود.‏ در ژاپن که هیچ تفاوبىتبىی میان دیالوگ و مکالمللممه گذاشته نشده است،‏ ‏بمنبممایشنامهنویسان باید به گونهای
هدفمند بنویسند که دیالوگ ‏—و نه مکالمللممه—‏ بتواند گسبرتبررش یابد.‏
!9