صحنه معاصر بهار ۹۶

صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ‏بهببههار ٩۶
اینجا دوگانگی وجود دارد،‏ اما ‏بجببجحث فراتر از اینهاست.‏ به عنوان مثال:‏ چرا دوگانگی؟ چرا رویدادی با آسیبهای
جسمابىنبىی ‏(مثل جنگ،‏ یا حتا عمل جراحی)‏ را به شکلی توصیف کنیم که انگار در تئاتر اتفاق میافتد؟ چون میل به
کسب یا حفظ قدرت است که ‏همھهممهی وابمنبممود کردنها و ژست گرفبنتبننها و نقش بازی کردنها را به پیش میبرد،‏ نه ‏بمتبممایل به
ترمیم و ‏بهببههبودی:‏ جراحی که ‏جمججممجمهی بیمارش را در مبارزهطلبىببىی با مرگ به دست میگبریبررد،‏ ژنرالىللىی که سربازهایش را
‏همھهممچون مهرههای شطرتحنتحج حرکت میدهد،‏ کاندیدای ‏مجممججلس سِنابىیبىی که از رقیب قدربمتبممندش پیشی میگبریبررد،‏ و...‏ به این دلیل
است که از کلمهی تئاتر استفاده میکنیم:‏ برای شناسابىیبىی و تعیبنیبنن رویدادهابىیبىی که از اهمھهممیت زیادی برخوردارند.‏
حتا در سطوح پایبنیبننتر نبریبرز ما،‏ ‏همھهممچون ناظران صحنهی تصادف،‏ به سوی داستانهابىیبىی دربارهی قدرت کشیده میشو ‏بمیبمم.‏
‏ممممممکن است در رابطهها پایان خوش را دوست داشته باشیم،‏ اما آبجنبجچه باعث میشود این مسبریبررِ‏ به سوی پایان خوش ارزش
نگاه کردن داشته باشد خود پایان نیست،‏ بلکه سیاست جنسی طرفبنیبننِ‏ رابطه است که کدامیک کنبرتبررل رابطه را بدست
خواهد گرفت.‏ در شوهای تلویزیوبىنبىی Show) (Reality دربارهی خوابگاهها،‏ مدلها،‏ زیبارویان،‏ خوانندهها،‏ و
رقصندهها،‏ برنده شدن نسبت به جذابیت ‏بمنبممایشیِ‏ داورِ‏ سنگدل،‏ یا هیجان شکارچیِ‏ در مسبریبررِ‏ سوژه،‏ در درجه دوم قرار
میگبریبررد.‏ ‏(توجه داشته باشید که کُلّ‏ چهارچوبِ‏ مبنتبنن و اجرای این شوهای ‏«واقعی»‏ از قبل بسیار ‏مجممجحکم بسته شده است
و این خط سراسری مستحکم ‏همھهممان خطیست که نویسندگانش میدانند که منجر به فروش کالاهابىیبىی میشود که در
میانبرنامه تبلیغ میشوند:‏ قدرت!‏ به دست آوردنش،‏ از دست دادنش،‏ دزدیدنش،‏ استفاده کردنش.)‏
پس چرا تئاتری بساز ‏بمیبمم که تلاش میکند رهابىیبىی ببخشد و پالایش کند؟ در حالىللىی که ‏بهنبههایتاً‏ این چبریبرزی نیست که کمدی
انسابىنبىی ما را هیجانزده میکند!‏ ‏بجنبججات و رهابىیبىی را به کلیساهای جامع بسپارید.‏ آبهنبهها،‏ هم پول بیشبرتبرری دارند و هم استعداد
چشمگبریبررتر.‏ به قول دوستم،‏ مشکلِ‏ تئاتر بقراطی این است که ا گر ‏«ضرری ندارد»،‏ این احتمال وجود دارد که
دستآخر کار چندان خو ‏بىببىی هم از آب در نیاید.‏
بنابراین من موافقم که باز هم تئاتری که به دردمان ‏بمنبممیخورد ساخته شود،‏ که نشان دهد چه موجودات ترسنا کی بر
روی زمبنیبنن هستیم و چطور یکدیگر را پس میزنیم.‏ خلاصه،‏ تئاتری که با جدّیت کلیشهای دراماتیکی را دنبال
میکند.‏ کلیشهای که تأ کید میکند بر در معرضِ‏ خطر بودنِ‏ چبریبرزها و هزارتوی پیچدرپیچ برخوردها و غافلگبریبرریها و
پیچیدگیها.‏ در حالىللىی که جهان ما را به گردش در یک گردونه میفرستد.‏ ما به مُسکن نیاز ندار ‏بمیبمم.‏ به اندازهی کافىففىی
مُسکن جاسازی شده در زندگیمان را دار ‏بمیبمم:‏ فرهنگِ‏ مصرفگرابىیبىی هر روز ما را تسکبنیبنن میدهد.‏ ما به پرترههابىیبىی تازه و
بکر،‏ ‏بىببىیرحم،‏ کمدی و عاری از احساس از خودمان نیاز دار ‏بمیبمم.‏ نه به خاطر اینکه ما را به انسانهای ‏بهببههبرتبرری تبدیل
میکنند،‏ نه،‏ بلکه چون ما را به انسانهای ‏بهببههبرتبرری تبدیل ‏بمنبممیکنند.‏ چون حقیقت را به ما میگویند،‏ و ما را به حال خودمان
وا میگذارند تا خودمان راه خود را پیدا کنیم ‏(یا نکنیم!).‏
!74