صحنه معاصر بهار ۹۶

More documents

Recommendations

Info

صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ‏بهببههار ٩۶ اینجا دوگانگی وجود دارد،‏ اما ‏بجببجحث فراتر از اینهاست.‏ به عنوان مثال:‏ چرا دوگانگی؟ چرا رویدادی با آسیبهای جسمابىنبىی ‏(مثل جنگ،‏ یا حتا عمل جراحی)‏ را به شکلی توصیف کنیم که انگار در تئاتر اتفاق میافتد؟ چون میل به کسب یا حفظ قدرت است که ‏همھهممهی وابمنبممود کردنها و ژست گرفبنتبننها و نقش بازی کردنها را به پیش میبرد،‏ نه ‏بمتبممایل به ترمیم و ‏بهببههبودی:‏ جراحی که ‏جمججممجمهی بیمارش را در مبارزهطلبىببىی با مرگ به دست میگبریبررد،‏ ژنرالىللىی که سربازهایش را ‏همھهممچون مهرههای شطرتحنتحج حرکت میدهد،‏ کاندیدای ‏مجممججلس سِنابىیبىی که از رقیب قدربمتبممندش پیشی میگبریبررد،‏ و...‏ به این دلیل است که از کلمهی تئاتر استفاده میکنیم:‏ برای شناسابىیبىی و تعیبنیبنن رویدادهابىیبىی که از اهمھهممیت زیادی برخوردارند.‏ حتا در سطوح پایبنیبننتر نبریبرز ما،‏ ‏همھهممچون ناظران صحنهی تصادف،‏ به سوی داستانهابىیبىی دربارهی قدرت کشیده میشو ‏بمیبمم.‏ ‏ممممممکن است در رابطهها پایان خوش را دوست داشته باشیم،‏ اما آبجنبجچه باعث میشود این مسبریبررِ‏ به سوی پایان خوش ارزش نگاه کردن داشته باشد خود پایان نیست،‏ بلکه سیاست جنسی طرفبنیبننِ‏ رابطه است که کدامیک کنبرتبررل رابطه را بدست خواهد گرفت.‏ در شوهای تلویزیوبىنبىی Show) (Reality دربارهی خوابگاهها،‏ مدلها،‏ زیبارویان،‏ خوانندهها،‏ و رقصندهها،‏ برنده شدن نسبت به جذابیت ‏بمنبممایشیِ‏ داورِ‏ سنگدل،‏ یا هیجان شکارچیِ‏ در مسبریبررِ‏ سوژه،‏ در درجه دوم قرار میگبریبررد.‏ ‏(توجه داشته باشید که کُلّ‏ چهارچوبِ‏ مبنتبنن و اجرای این شوهای ‏«واقعی»‏ از قبل بسیار ‏مجممجحکم بسته شده است و این خط سراسری مستحکم ‏همھهممان خطیست که نویسندگانش میدانند که منجر به فروش کالاهابىیبىی میشود که در میانبرنامه تبلیغ میشوند:‏ قدرت!‏ به دست آوردنش،‏ از دست دادنش،‏ دزدیدنش،‏ استفاده کردنش.)‏ پس چرا تئاتری بساز ‏بمیبمم که تلاش میکند رهابىیبىی ببخشد و پالایش کند؟ در حالىللىی که ‏بهنبههایتاً‏ این چبریبرزی نیست که کمدی انسابىنبىی ما را هیجانزده میکند!‏ ‏بجنبججات و رهابىیبىی را به کلیساهای جامع بسپارید.‏ آبهنبهها،‏ هم پول بیشبرتبرری دارند و هم استعداد چشمگبریبررتر.‏ به قول دوستم،‏ مشکلِ‏ تئاتر بقراطی این است که ا گر ‏«ضرری ندارد»،‏ این احتمال وجود دارد که دستآخر کار چندان خو ‏بىببىی هم از آب در نیاید.‏ بنابراین من موافقم که باز هم تئاتری که به دردمان ‏بمنبممیخورد ساخته شود،‏ که نشان دهد چه موجودات ترسنا کی بر روی زمبنیبنن هستیم و چطور یکدیگر را پس میزنیم.‏ خلاصه،‏ تئاتری که با جدّیت کلیشهای دراماتیکی را دنبال میکند.‏ کلیشهای که تأ کید میکند بر در معرضِ‏ خطر بودنِ‏ چبریبرزها و هزارتوی پیچدرپیچ برخوردها و غافلگبریبرریها و پیچیدگیها.‏ در حالىللىی که جهان ما را به گردش در یک گردونه میفرستد.‏ ما به مُسکن نیاز ندار ‏بمیبمم.‏ به اندازهی کافىففىی مُسکن جاسازی شده در زندگیمان را دار ‏بمیبمم:‏ فرهنگِ‏ مصرفگرابىیبىی هر روز ما را تسکبنیبنن میدهد.‏ ما به پرترههابىیبىی تازه و بکر،‏ ‏بىببىیرحم،‏ کمدی و عاری از احساس از خودمان نیاز دار ‏بمیبمم.‏ نه به خاطر اینکه ما را به انسانهای ‏بهببههبرتبرری تبدیل میکنند،‏ نه،‏ بلکه چون ما را به انسانهای ‏بهببههبرتبرری تبدیل ‏بمنبممیکنند.‏ چون حقیقت را به ما میگویند،‏ و ما را به حال خودمان وا میگذارند تا خودمان راه خود را پیدا کنیم ‏(یا نکنیم!).‏ !74
صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ‏بهببههار ٩۶ دربارهی مسئلهی روانشناسیِ‏ کار خلاقهی بازیگر به قلم لِو ‏سمسِسممیونووتحیتحچ ویگوتسکی ترجمججممهی گروه تئاتر ا گزیت ‏(شبریبررین مبریبررزانژاد)‏ ویراستار:‏ یوریک کر ‏بمیبمممسیحی منبع:‏ ‏مجممججموعه آثار ویگوتسکی،‏ جلد ۶، صفحه ٢٣٧ تا ٢۴۴ مسئلهی روانشناسی بازیگر و کار خلاقهی او هم مسئلهای قدبمیبممی و هم مسئلهای کاملاً‏ تازه است.‏ از سو ‏بىیبىی به نظر میرسد که هر تئاتری و یا مدرس،‏ یا منتقد بزرگ تئاتر که این پرسش را به هر شکلی مطرح میکند،‏ در فعالیت عملی،‏ اجرا،‏ تدریس یا ارزیابىببىی،‏ از برداشتهای موجودِ‏ روانشناسی بازیگر ‏بهببههره خواهد جُست.‏ بسیاری از فعالان تئاتر سیستمهای بسیار پیچیدهای را برای کار بازیگران خلق کردهاند که نه تنها ‏بجتبججلّی اندیشه و قدرتِ‏ نویسندگی و معیارهای سبکیِ‏ آنان بوده،‏ بلکه ‏بجتبججلی سیستمهای عملی روانشناسی عملِ‏ خلاقهی بازیگر نبریبرز بودهاند.‏ ‏بمنبممونهی آن سیستم مشهور استانیسلاوسکی است،‏ انباشته از صحنهپردازیهای تئوریک،‏ که متاسفانه امروز به آن دسبرتبررسی ندار ‏بمیبمم.‏ ا گر ‏بجببجخواهیم منابع روانشناسی تئاتری را ردیابىببىی کنیم به گذشتهای بسیار دور خواهیم رسید،‏ جابىیبىی که میبینیم در طول قرنها مسائل مهم و دشوار این حوزه به اشکال ‏مجممجختلف ذهن برجستهترین اندیشمندان تئاتر را به خود مشغول کرده است.‏ این مسئله را که دَبىنبىی دیدِرو در اثر برجستهاش ‏«تناقض بازیگر»‏ Actor] [Paradox of the مطرح میکند،‏ زیرکانهترین استدلالها را در سیستمهای ‏مجممجختلف تئاترِ‏ کنوبىنبىی پیشبیبىنبىی میکند.‏ اما واقعیت این است که کار و اندیشهی خودِ‏ دیدِرو نبریبرز پیش از او از طرف اندیشمندان و نظریهپردازانِ‏ تئاتر پیشبیبىنبىی و اندیشیده شده بود.‏ در فرمولبندی کردنِ‏ این مسئله نکتهای بنیادین وجود دارد.‏ هنگامی که شروع به مطالعهی دقیق رشد و دگرگوبىنبىیِ‏ تاربجیبجخی آن میکنیم بنا گزیر میپذیر ‏بمیبمم که این امر ریشه در جوهرهی کار خلاقهی بازیگر دارد.‏ چرا که درک مستقیمی را میپذیرد که به وسیلهی شگفبىتبىیزدگیِ‏ کودکانه هدایت میشود،‏ نه یک پدیدهای مربوط به روانشناسی جدید.‏ !75
Page 1 and 2:
صحنه معاصر ‏بهببهه
Page 3 and 4:
صحنه معاصر گروه تئ
Page 5 and 6:
Page 7 and 8:
Page 9 and 10:
Page 11 and 12:
Page 13 and 14:
Page 15 and 16:
Page 17 and 18:
Page 19 and 20:
Page 21 and 22:
Page 23 and 24: صحنه معاصر گروه تئ
Page 73: صحنه معاصر گروه تئ
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
show all

صحنه معاصر بهار ۹۶

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?