صحنه معاصر بهار ۹۶

More documents

Recommendations

Info

صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ‏بهببههار ٩۶ ١٩۶٨ به تلویزیون میرفتند.‏ در سالهای دههی ١٩٧٠ پیبرتبرر هال و ترِوِر نان به هیچ وجه ‏مجممججبور نبودند درهای تئاتر ملی و کمپابىنبىی رویال شکسپبریبرر را به روی ‏بمنبممایشنامهنویسابىنبىی که فعالیتشان را وقف ‏بجتبجخریب ‏بهنبههادهای بورژوازی کرده بودند،‏ بگشایند.‏ ا گر مکس استافورد‐کلارک به ‏بىپِبىیرَوی از پدرش وارد حوزهی روانبرپبرزشکی شده بود،‏ فعالیت حرفهای هاوارد برنتون،‏ کرول چرچیل،‏ مارک ریوبهنبههیل و بسیاری دیگر را راهاندازی و یا تثبیت ‏بمنبممیکرد.‏ این کارگردانان ‏مجممجحیطی ابجیبججاد کردند که تئاتر سیاسی میتوانست در آن شکوفا شود.‏ اما،‏ پرداخبنتبنن به موضوعابىتبىی که برای ‏مجممجخاطبانش مهم و جالبتوجه بود نبریبرز به این شکوفابىیبىی کمک کرد.‏ بر ‏همھهممبنیبنن پایه آزبرن،‏ وسکر،‏ آردن و ادوارد باند به موضوع دموکراتبریبرزه کردن جامعهی بریتانیای پس از جنگ پرداختند.‏ نسل بعدی،‏ که در زمان شورش دانشجویان در اواخر دههی ١٩۶٠ شکل گرفت،‏ فروپاشی سیاسی و اجتماعی بریتانیای پس از جنگ را ‏بجتبجحلیل و بررسی کرد:‏ از ‏«شکوه»‏ هاوارد برنتون ‏(دربارهی بریگاد خشمگبنیبنن)‏ و ‏«فراوان»‏ دیوید هبریبرر ‏(دربارهی دیپلماتها)‏ تا ‏«سرنوشت خودم»‏ ‏(دربارهی ظهور حزب جبهه ملی).‏ در دههی ١٩٨٠ میلادی برخی از مفسران که متقاعد شده بودند که نام ‏بمنبممایشنامهنویسان سیاسی الزاماً‏ باید هاوارد یا دیوید باشد،‏ از ظهور گروهی از ‏بمنبممایشنامهنویسان شاخص با نامهابىیبىی چون کرول،‏ شارلوت ‏(کیتلی)‏ و کلبریبرر ‏(مکاینتایر)‏ غافل ماندند.‏ ‏بمنبممایشنامهنویسابىنبىی که ‏مجممجخاطبان جدید و فمینیست را مورد خطاب قرار میدادند و این ایده را،‏ که تئاتر سیاسی باید پشت در ورودی ‏بمببمماند،‏ به چالش میکشیدند.‏ نسلی که آن را ‏بمنبممایشنامهنویسان ‏بىببىیپرده مینامند در اوایل دههی ١٩٩٠ پدیدار شد.‏ ‏بجتبججزیهی طبیعی تئاتر ‏بىببىیپرده و در ‏بهنبههایت تبدیل شدن آن به ‏بمنبممایشهابىیبىی دربارهی جوانابىنبىی که در آپاربمتبممانهای جنوب لندن تبریبرراندازی میکردند،‏ ‏بمتبممایل داشت که نشان دهد ‏بمنبممایش ‏«لعنبىتبىی»‏ سارا کبنیبنن،‏ دربارهی جنگ بوسبىنبىی و ‏«راهِ‏ گا گارین»‏ گرگوری برک،‏ دربارهی معبرتبررضان ضدسرمایهداری بوده است.‏ موضوع بزرگ مارک ریوبهنبههیل مرثیهای نیشدار برای بدبهیبههیاتِ‏ از دست رفتهی سیاسی است.‏ ‏همھهممانگونه که یکی از شخصیتها در ‏بمنبممایش ‏«چند پولاروید شفاف»‏ او میگوید،‏ ‏«من کمونیسم و آپارتاید را میخواهم!‏ من انگشت را بر ماشهی سلاح هستهای میخواهم!‏ من طاعون ‏همھهممجنسگرابىیبىی را میخواهم!‏ من میخواهم بدابمنبمم کجا هستم!»‏ تئاتر سیاسی ببنیبنن سالهای ٢٠٠٠ تا ٢٠٠٩ با حادثهی یازده سپتامبرببرر و جنگ عراق رقم خورد،‏ خصوصاً‏ به این خاطر که این حوادث به مردم یادآوری میکرد که سیاست مهم است،‏ چون میکُشد!‏ وا کنشهای تئاتری شکل مستند به خود گرفت.‏ از تئاتر مستند ‏مجممجحض مانند بازسازی کلمه به کلمهی بازجو ‏بىیبىیها در تئاتر ترایسیکل،‏ از طریق ‏بمنبممایشهای مصاحبهمجممجحور،‏ مانند ‏«گوانتانامو»‏ اثر ویکتوریا بریتبنیبنن،‏ و گیليان اسلوو و ‏«کتاب آشبرپبرزی عرب‐اسرائیلی»‏ اثر راببنیبنن سوانس،‏ تا آثار دراماتبریبرزه شدهی آزادتر از حوادث واقعی مانند ‏بمنبممایش ‏«پیش میآید دیگر»‏ اثر دیوید هبریبرر با موضوع اشغال عراق.‏ این کار،‏ هم به عنوان تئاتر و هم به عنوان ژورنالیسم حائز اهمھهممیت است.‏ اما در ‏بهنبههایت تئاترِ‏ حقیقتمجممجحور به نوعی کنارهگبریبرری نویسنده به عنوان راوی ‏(در مقابل گردآوری مدارک مستند و دعوت ‏بمتبمماشا گران برای مشاهده و برداشت)‏ بهنظر میرسد.‏ شاید تعجبىببىی ندارد که تئاتری تا این حد مستند در روندی نزولىللىی،‏ به فرامبنتبنن گرویده است:‏ کمبرتبرر دربارهی موضوعابىتبىی است که به آن میپردازد و بیشبرتبرر کار گردآوری مستندات است.‏ دنیس کلی ‏بمنبممایشنامهنویس در یک مورد به شکلی متقاعدکننده و کنایهآمبریبرز ‏مجممجخاطبانش را فریب داد که ‏بمنبممایش داستابىنبىیاش دربارهی زبىنبىی متهم به قتل نوزادش،‏ یک ‏بمنبممایش مستند واقعی است!‏ بر خلاف آبجنبجچه که برخی از ‏بجتبجحلیلگران با خوشحالىللىی پیشبیبىنبىی کرده بودند آبجنبجچه رواج یافته است پبریبرروزی ‏بهنبههابىیبىی اجرای تئاتر غبریبررمبنتبننمجممجحور و منحصر به مکانِ‏ ساختهی دست بازیگران نیست.‏ پژوهشهای اخبریبررِ‏ شورای هبرنبرر نشان میدهد که سالهای ٢٠٠٠ تا ٢٠٠٩ تئاترهای دریافتکنندهی سوبسید نویسندگان بسیاری را به خود دیده است ‏(از کمبرتبرر از ٢٠٪ به بیش از ٪۴٠ در ‏همھهممهی رپرتوارها).‏ ‏بجببجخش بزرگی از اجراهای جدید از آثار نویسندگان جوان اغلب آنان آسیابىیبىی‐بریتانیابىیبىی،‏ یا آفریقابىیبىی‐کارائیبىببىی،‏ بسیاری از آبهنبهها زن است،‏ که در دنیاهابىیبىی خیالىللىی یا نیمهخیالىللىی اتفاق میافتد.‏ در این دوره آنان برجستهترین آثار سیاسی پنجاه سال اخبریبرر را خلق کردهاند.‏ برخی از این آثار بر اساس واقعیت اما با برداشبىتبىی آزاد شکل !36
صحنه معاصر گروه تئاتر ا گزیت ‏بهببههار ٩۶ گرفتهاند ‏(اِنرون اثر لوسی پربل دربارهی انرون است،‏ اما تئاتر مستند نیست).‏ ‏[ت.م:‏ انرون یک شرکت انرژی آمریکابىیبىی بود که در سال ٢٠٠١ به دنبال آشکار شدن تقلب در گزارشهای مالىللىیاش،‏ اعلام ورشکستگی کرد.‏ پروندهی ورشکستگی این شرکت یکی از پیچیدهترین موارد ورشکستگی در تارتحیتحخ ایالات متحده و نبریبرز بزرگترین مورد ورشکستگی در آمریکا،‏ تا آن زمان به ‏سمشسممار میرفت.]‏ بیشبرتبرر آن خیالىللىی است که در ‏همھهممسایگی واقعیت قرار گرفته است.‏ ‏همھهممانند اعضای کمپبنیبنن انتخابابىتبىی خیالىللىی جک تورن ‏«در دوم مه ١٩٩٧» یا پولدارهای دانشگاه خیالىللىی اما قابل شناسابىیبىی لارا وید در ‏بمنبممایش ‏«لوکس».‏ بسیاری از این دست ‏بمنبممایشنامهها هستند که در کشورهای آفریقابىیبىی تا اندازهی زیادی ملموس هستند،‏ از ‏جمججممله ‏«دلال»‏ اثر لیدیا آدِتابجنبججی،‏ که شخصیتهای خیالىللىی را در کنار خط لولهی نفت مورد ‏مجممججادله،‏ بهطور مشخص در نیجریه قرار میدهد.‏ سپس میرسیم به ‏بمنبممایشنامههای مسئلهمجممجحور که در آن نویسندگابىنبىی چون بولا آ گباجی و لوسی کرکوود موقعیتهابىیبىی خیالىللىی را خلق میکنند تا هزینههای انسابىنبىی کنبرتبررل مهاجرت و قاچاق کارگران جنسی را بررسی کنند.‏ آدام بریس در ‏«دودکش»‏ و استیو تامسون در ‏«بجتبججارت خروشان»‏ شرکتکنندگان خیالىللىی را در جنگ واقعی عراق و ‏بجببجحران اقتصادی خلق میکنند،‏ ‏«پوزش رسمسسممی»‏ اثر الکسی کی کمپبل و ‏«رویاهای خشونت»‏ اثر استلا فیلی،‏ تندرَوی نسلهای گذشته را هدف گرفته و به چالش میکشد.‏ بر پایهی موجهای پیشبنیبنن،‏ تئاتر سیاسیِ‏ دوران پس از یازده سپتامبرببرر آمادهی خبریبرزشی دوباره شده است.‏ در واقع،‏ این تئاتر به دست نویسندگابىنبىی جوان با پیشینههابىیبىی کاملاً‏ متفاوت بازسازی و احیا میشود.‏ نویسندگابىنبىی که تَلقّیشان از رویدادهای معاصر را با بازگشت به پیچیدگی و عمق که تنها از شخصیتهای ساختگی برمیآید غنا میبجببجخشند.‏ در ادامه به شش نفر از درخشانترین ستارگان تئاتر سیاسی انگلستان میپرداز ‏بمیبمم:‏ بولا آ گباجی،‏ ٢٩ ساله ‏بمنبممایشنامههای آ گباجی به جرابمئبمم چاقوکشی،‏ مواد ‏مجممجخدر و مسائل مهاجرت میپردازد،‏ اما این لندبىنبىی جوان خود را ‏«شخصی رویاپرداز و علاقمند به پایانهای خوش»‏ توصیف میکند که عاشق شوهای تلویزیوبىنبىی پرزقوبرق تلویزیوبىنبىی آمریکابىیبىی مانند Glee و Ugly Betty است که قربانیان و ‏مجممجحرومان را پشتیبابىنبىی میکند.‏ در ٢۴ سالگی در ‏بىپبىی رویای ‏بمنبممایشنامهنویس شدن،‏ در گوگل دورههای نویسندگی را جستجو کرد و سر از برنامهی نویسندگان جوان رویال کورت در !37
Page 1 and 2: صحنه معاصر ‏بهببهه
Page 3 and 4: صحنه معاصر گروه تئ
Page 35: صحنه معاصر گروه تئ
Page 87 and 88:
صحنه معاصر گروه تئ
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
show all

صحنه معاصر بهار ۹۶

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?