Poznań

22/
flat comrades was brotherly love; in reality people secretly put some
salt in their common kitchen neighbors’ fruit drinks. Official position
towards neighboring countries was suspicion and animosity,
and there was another category of neighboring states – Our Distant
African Friends. Informal position: interest and curiosity, sweet niceties
of the capitalist goods vs. communal flat comrades. Next, aer
disappearance of the Iron Curtain, all of a sudden everybody became
neighbors, so now we love everybody and we put salt to everybody’s
fruit drinks as well. The communal flat environment: the walls are
everywhere, but there is no place for privacy, where you could feel
safe as if “behind stone wall.” Even private apartments have passagelike
rooms, transforming them into “close relatives communal flat.”
Absurd layouts. To get into the bathroom you have to pass through
your older sister’s bedroom while she finally is trying to settle her
private life, then through the kitchen and a closet with your grandma
in the bed… That is the way internal walls are built. At the same time
you always feel insurmountable outside wall. Naked people are locked
in the can, as the cans of Bulgarian green peas which were swept from
the Soviet supermarket shelves. As those peas, people are pressed
to each other; they are forced to rub their sides by other people sides.
Next, the historical can is suddenly wide opened and naked peas are
scattered without any system, and then remembering their biological
scheme they start gathering themselves into pods and begin to build
new walls. This time they do it deliberately. Or kind of deliberately.
Some of them are trying to get back into the can which no longer
exists, but as indestructible phantom it lives in the peas’ memory.
They cannot exist without it.
mieszkań było podkreślenie znaczenia miłości braterskiej;
w rzeczywistości ludzie w tajemnicy dosypywali soli do soków swoich
sąsiadów, z którymi dzielili wspólną kuchnię. Oficjalnym stanowiskiem
wobec sąsiednich krajów była podejrzliwość i niechęć, istniała jednak
odmienna kategoria sąsiedniego kraju – Nasi Dalecy Afrykańscy Przyjaciele.
Nieformalne stanowisko: zainteresowanie i ciekawość, słodkie subtelności
kapitalistycznych dóbr w przeciwieństwie do wspólnych mieszkań
komunalnych. Później, po opadnięciu żelaznej kurtyny, nagle wszyscy stali
się naszymi sąsiadami, więc kochamy teraz wszystkich i wszystkim
dosypujemy sól do soku. Świat wspólnego mieszkania komunalnego:
mury są wszędzie, lecz nie ma miejsca na prywatność, gdzie mógłbyś poczuć
się bezpiecznie, jak za kamiennym murem. Nawet prywatne mieszkania
mają przejściowe pokoje zbliżające je do „bliskich krewnych mieszkań
komunalnych”. Absurdalne plany mieszkań. Aby dostać się do łazienki,
musisz przejść przez sypialnię twojej starszej siostry w momencie, gdy usiłuje
wieść swoje życie prywatne, a dalej przez kuchnię i maleńki pokoik ze śpiącą
w łóżku babcią... W ten sposób zbudowano wewnętrzne mury. Równocześnie
na zewnątrz ciągła obecność muru. Nadzy ludzie są zamknięci w puszce,
w puszcze zielonego groszku z Bułgarii, który od razy wysprzedawano
z półek sowieckich sklepów. I tak jak groszek, ludzie są stłoczeni, zmuszeni
do ocierania się o innych ludzi. Następnie historyczna puszka zostaje nagle
otwarta i nagie ziarenka groszku zostają rozproszone bez żadnego porządku
czy systemu, a później, pamiętając swój biologiczny schemat, zaczynają
gromadzić się w strączki i budować nowe mury. Tym razem robią to celowo.
Lub raczej celowo. Niektórzy z nich próbują wrócić do puszki, która już nie
istnieje, lecz jest niezniszczalnym fantomem w groszkowej pamięci,
bez którego nie mogą żyć.
Nika Kukhtina
Nika Kukhtina