Poznań

Wschodniej wywołane upadkiem muru berlińskiego dogasało.
I stało się jasne, że ewentualne zainteresowanie było jedynie zjawiskiem
marginalnym wytworzonym przez europejski rynek sztuki.
Grupa kuratorów zebrana na potrzeby tego projektu składała się
z wielu protagonistów pochodzących z różnych krajów i społeczności
artystycznych. Okazało się, że osiągnięcie porozumienia jest niezwykle
trudne, a wypracowanie wspólnych podstaw pracy – niemożliwe.
Nie istniało wspólne pojmowanie właściwości i tendencji ani consensus,
co do ważności tematów artystycznych i społecznych; tak ja różniły
się języki brzmiące podczas warsztatów, tak odmienne były motywacje
poszczególnych kuratorów uczestniczących w projekcie. Chcieliśmy
dyskutować i odkrywać zarówno w myśleniu o projekcie, jak i w nim
samym mury polityczne, fizyczne, intelektualne i społeczne, które zostały
zburzone oraz te świeżo postawione w krajach, z których pochodzimy.
Odkryliśmy natomiast, że trudności rozpoczynają się wraz z granicami,
które powstały pomiędzy nami i dokoła nas.
Projekt wystawy w Berlinie wydawał się niemożliwym do zrealizowania.
Choć oczywiście założyliśmy pewne koncepcje i zaplanowaliśmy listę
artystów, których chcemy zaprosić, zajmujących się w swoich krajach
kwestiami społecznymi i politycznymi. Lecz to za mało, aby stworzyć
wystawę sztuki nowoczesnej, która analizuje zjawiska lub pomaga
zrozumieć mechanizmy społeczne. W zasadzie ciągle jesteśmy sobie obcy,
lecz stało się jasne, że dzielimy tę samą wizję: coś musimy zrobić.
Musimy rozpocząć wspólną pracę, która zaczyna się od wspólnego
myślenia, aby zmniejszyć ekstremalny rozdźwięk pomiędzy koncepcjami
a praktyką w biznesie, polityce i kulturze.
The first conversations about Erased Walls started two year ago.
It was a moment in time, which saw the evaporation of the initial interest
in the art and artists from Eastern Europe following the fall of the Berlin
wall. And it became clear that the potential interest was only a marginal
phenomenon constructed by the European art market. This group
of curators who were brought together for this project was composed
of differing protagonists from various countries and art community
spheres. It turned out to be difficult to find agreement within such
diversity and impossible to establish a common working ground.
There was neither a cohesive comprehension of quality and tendencies
nor a consensus about relevant artistic or social topics; as diverse
as the languages spoken at our workshops were the motivations
of the individual curators for participating in this project. We wanted
to discuss and discover, both in thinking about the project and imbedded
in the project itself, the walls which had either been dismantled or newly
developed in our respective countries of origin, including the political,
physical, intellectual and social. What was discovered was that this difficulty
started with the borders that had grown amongst and around ourselves.
The exhibition project for Berlin seemed unrealizable. As a matter
of course we had all concepts and artists who we planned to invite,
artists who look into social and political questions of our time in their
countries. But this alone is not enough for a contemporary art exhibition
which analyzes a phenomenon or helps to understand mechanisms
of society. In principle we are still strangers for each other, but it became
clear that we share a common vision: something needs to be done.
That we do have to start a collaborative work, which starts with
a collective thinking, to minimize the extreme contradiction between
/37