MAĆICY SERBSKEJE

Basnje.Cełej mani ga maš přikazaś,Kenž juž na twój dych dej pósłuchaś.K nogoma śi laže młoźeńceLasne, pilnje słuchajuce tebjeNa kazni a mudre hukaze;Duchy šepocu nad tebu sebje,Wóni łopjeńka śi rozsejuZłotne, lorberowe na głowu.“Tak ten stary a wón do spanjaPadnu do slědnego nimjernosći.Syn se na jog’ husta zaglěda,Kenž su zjawili te pótajmnosći,Wón by rad z nich wěcej husłyšał,Lěc jo juž wšu gluku hugódał.Bytřa gwězda do špy zaswěśi,Mrokawy juž běchu zrozduwane,Lej, a wjasele jog’ napołni,To bu wjetše ak’ to žałowanje,Wón te zymne husta póškašo,Z kótrychž zwěsćowanje hujźešo.Zwěsćowanje! źo ga zełdžyjoSlědne słowo mrějucego nana?Jomu złotna gwězda górej źo,Ak’ njej’ žednje była zaswitana.Tak jog’ naźeja se wótnowiKužde rano, gaž se zaswěśi. —Z młoźeńca bu z casom křuty muž,Kenž’ jan žurnje dejašo se žywiś,W znoju źěłaś, drugim słužbny byśA spód wšakim brěmjenjom se křiwiś.Wšak jo młoga gwězda swěśiła,Jogo złotna pak njej’ switała. —Z muža z casom južor starki bu,A źo wósta nět jog‘ sceptaŕ, krona?Źo wón hukaz dawa z jasnosću?Źo jo ceła křasncsć jogo trona?Wšak jo młoga gwězda swěśiła,Jogo złotna pak njej’ switała.O to běšo lutne błuźenje!Zamrěł jo nan stary we błudnosći,77