MAĆICY SERBSKEJE

92 Dr. Pful:zrozymjeć kaž ‘klinča’, mjenujcy takle: die sense redet in den(sie beim wetzen umspielenden) wetzstein hinein, kosa wotmolwjabrusej (kiž so wokoło njeje suwa). Delnołužiske ‘rycaś’ njerěkapola nas ‘ryčeć’, ale — kaž daloko je do cyła trjebane — ručeć.Ja znaju tu twórbu, kiž dospołnje łaćanskemu rug-ire wotpo¬wěda, z Wysokeje pola Wosleńka, kotraž nam ze swojej narěčuza to rukuje, zo nastupace słowo ručeć rěka (a nic ryčeć): pře¬tož we Wysokej so kóžde ‘y’ jako nawoprawske y wurjeknje(žane kaž ‘u’ abo ‘ó’). Burski muž wo tamej sadźe raz ke mnipraješe: Kosa njeryči přeco, kosa zas do brusa rěči, je tak wjelekaž ‘Nalěće zaso je’.10. Namjetuje so, zo bychmy so nadźěć, so předźěća t. d. pisali. Temu ja připadnyć njemóžu, dokelž wona infini¬tivow дътн (ponere) a ДЪЉТН (facere) njerozdźěla, kotrajž staj so,runjež na zhromadnym korjenju dě- (dhā-, έ-) wotpočujetaj,do samostatneju hałozow rozrostłoj.a) Starobołhaŕski infinitiv dě-ti (ponere) by w našej serb¬šćinje dźěć rěkał.b) Starobołharske dě (kaž grichiske ε-) wutwori sebiswoje praesento přez reduplikaciju a přez zwučene wukónčenje-j-ų (gr. μι): De-dě-jų (ΤΊ- Η-μι) — (w běhu časow de-dě-jų— de-d-jų — de-d-žų — (z přesunjenjom deždų. Připódla trje¬baše so nowše praesento dě-jų. W našej rěči by to dedźu(resp. dźu) a dźěju rěkało.c) Tola dokelž my Serbjo teho jednoreho słowjesa nimamy,je nuzne, zo sebi na nastupacu zestajeńku pohladamy. Stbłhskeo-dě-ti (um-legen, bedecken) klinči pola nas wodźěć: 1. wo¬soba rěka (wo-dedźu) wodźu, resp. wodźěju.d) ‘Wodźěć’ pak (cyle kaž ‘přikryć’) njepłaći rěčnemu čućuza komposito, a tak spadnje ‘ě’ na je (e): Wodźeć (podobnjekaž smy horjeka ‘wumrjeć’ póznali), a 1. wosoba je wodźeju,nochcemy-li staršeje twórby wodźu nałožić.e) Wokoło Lubija so ‘je’ dys a dys na i powyši: n. př.člowjek — člowik. Tak praji so w tej stronje tež wodźić(= wodźeć), wodźiju pódla ‘wodźu’, wodźił.11. a) Stbłhski infinitiv dě-já-ti je so pola nas taklespřeměnjał: Dijati — djati — dźaći (dł. źaś) — dźeći — dźeć