MAĆICY SERBSKEJE

62 J. Pjech:myslenja pak dójšoł njejsym: a dokelž nětko hubjeneju wočowdla wjacy čitać njemóžu, dowolam sebi druhich na to prašenjekedźbliwych sčinić.Připis 2. Tež móhł něchtó ćahi socialneho a kulturnehožiwjenja našich wótcow z našich pěsničkow zezběrać, hdyž tamn. př. nawoženja k njewjesće přijěcha, hdyž so tam ‘knjez hól¬čik’ z krytym wozom do tajkeho kraja wjeze, hdźež ‘ludźi přa¬haju’, atd. atd. Tehorunja móhło so na to kedźbować, kotrepěsnički maju něšto mythologiske, kotre su so w křesćijanskichčasach někak předźěłałe, atd. Z krótka naše pěsnički su bohatežórło za wědne přepytowanja.Přinošk k serbskemu knihopisej.Podał J. Pjech.Připadnje mi do ruki přińdźe w Londonje wudata kniha,hdźež so tež dwaj serbskaj tekstaj, jedyn hornjo- a jedyn delnjo¬łužiski namakataj, a dokelž je naš „Časopis“ archiv za tajke po¬wjesće, podawam tudy wšo, štož je wo tej knizy wědźenja hódne.Napis je tajki: Parabola de seminatore ex evangelio Mat¬thaei, in LXXII europaeas linguas ac dialectos versa, et romanischaracteribus expressa. Impensis Ludowici Luciani Bonaparte(tele słowa su jako wobpismo wokoło Bonaparteoweho woponawotćišćane). Londini 1857. 8. 84 njeličbowanych łopjenow.Kniha wobjima 6 wotdźělenjow: I. waskonsku abo baskiskurěč we 6 podrěčach (čo. 1—6); II. finniske rěče (čo. 7 — 16);III. keltiske rěče (čo. 17—23); IV. greksko-łaćanske rěče (čo.24—39); V. germanske rěče (co. 40—57); VI. słowjanske rěče(čo. 58—72). Kóždemu čisłu je wosebite łopjeno poswjećene,tak tež čisłomaj 68 a 69, kiž našej serbskaj tekstaj podawataj(mjenowanej „sorabice“ a „sorabice dial. Inferioris Lusatiae“).Nałožene pismo je kaž pola wšěch druhich rěčow tež pola serb¬skeje łaćanske. Bych-li wšelake wudawki serbskeje biblije krucy měł, bych wuslědźić pytał, z kajkeju wudawkow staj po-