Grotowski Institute - Premio Europa per il Teatro

within a community: it is in this sense that Tanguy is unthinkable
without the Radeau, nor the Radeau without Tanguy. What are
the consequences of this? Not a school, but something resembling
a chorale, as is indicated by one of the presentations: chorale
in the sense of one who would play and sing with, together,
a totality from which the «chorus» of each one escapes through
an unravelling, leaving trails of a material part of the theatre,
of theatricality, far from shows, a material released in the critical
visitation of a dramatic time and place. A time and a place
removed from the theatre – which is left to one side and taken
into account – out of place, bordered, impregnable, suspended
like a musical «tempo», and which whilst letting itself be seen,
hides furtively from any attempt of appropriation, yet appropriate
and suited to something, albeit placed on a suspended line
of transformations. Then came the material and temporal decision
to abandon all restricted spaces for something that is new,
while still belonging to a tradition of marginal theatre. The place
was originally the «Le Mans Foundry», known now as the «Tent»,
a place which signifies the remoteness from of towns, preferring
junctions and crossroads, places of transit, rest and journey.
This radicalisation has been stunning, not simple because it took
place in a limited amount of time and space, but above all because
it clarified the possibility of the passage towards action,
that is to say, sweeping aside theatre space and each of its elements
as classically conceived. The space of this new distance
is no longer a place, but a movement of machines in the most
material sense of the term, given to see and hear, in a series of
high and low, wide and deep, of diagonal, avoiding centrality and
ellipsis, focalisation and opacity, whilst keeping the astonishing
mastery of the new poetics of this theatre. Even more than previous
work, the game framework plateau of Cantates and Coda is
held by a sonic column which seems to determine the apprehension
of work, but which in reality combines in its depth the
«substances» of the Radeau Theatre. The particular treatment of
actors, the precision in decor and light and above all the totality
of movement and dynamics which gives back a musical effect to
the «affective» dimension inseparable from all these elements
in unison. Immersed in the immanent body of the theatre, in
the elaboration of something that no one can know whether it
has been or will be, the work liberates a tension and a vibration
which frees itself to become a field of paths where expressions,
poetries, texts, gestures, music and machines throw themselves
into the discovery of their own development and knowledge in
the political and humorous heart of a possible modernity.
114
myśli i obrazu, owocu bezustannego „wspólnego” eksperymentowania:
w tym sensie Tanguy jest nie do pomyślenia bez Radeau,
a Radeau bez Tanguy. Co daje to w efekcie? Nie szkołę, ale coś
w rodzaju chóru, jak wskazuje jeden ze spektakli: chóralność w
znaczeniu jednego, który gra i śpiewa, wraz z, zespołem, z którego
„chór” poszczególnych głosów wymyka się strzępami, pasmami
materii właściwej teatrowi, teatralności, dalekiej jednak od
spektakularności; materii wyzwolonej w krytycznym nawiedzeniu
miejsca i czasu teatralnego. Miejsce i czas poza teatrem – to, co
zostaje z boku i to, co uwzględniamy – przesunięte, skręcone,
nieuchwytne, zawieszone jak muzyczne „tempo”, to, co pozostaje
widzialne, wymykające się ukradkiem wszelkim próbom
przywłaszczenia, a jednak przystosowane i dobrane do czegoś,
choć umieszczone na zawieszonej linii przemiany. Potem, w
kontekście materialnym i czasowym, nadeszła decyzja o porzuceniu
wszystkich ograniczających miejsc dla czegoś, co jest nowe,
wciąż jednak przynależąc do tradycji teatru marginalnego. Miejscem
tym była pierwotnie „La Fonderie du Mans”, dziś znana jako
„Tente”*, miejsce, które oznacza oddalenie od miasta w stronę
krzyżujących się i przecinających dróg, punktów przejścia, odpoczynku
i podróży. Radykalizacja zdumiewająca, nie tylko dlatego,
że nastąpiła w dość krótkim czasie, ale przede wszystkim dlatego,
że ukazała w całej jaskrawości możliwość przejścia do działania,
to znaczy rozdzielenia klasycznej przestrzeni teatralnej i każdego
z jej tradycyjnie rozumianych elementów: aktorów, tekstu, dekoracji,
muzyki. Przestrzeń tej nowej odległości nie jest już miejscem,
ale ruchem maszyn w najbardziej materialnym tego słowa
znaczeniu, ruchem, który można zobaczyć i usłyszeć, w seriach
wysokich i niskich, szerokich i głębokich, ukośnych, unikających
wyśrodkowania i elipsy, koncentracji i nieprzezroczystości,
zachowując jednak zadziwiające opanowanie warsztatowe nowej
poetyki tego teatru. W stopniu jeszcze większym niż w poprzednich
pracach, wątki scenicznych gier Cantates i Coda podtrzymuje
dźwiękowy kręgosłup, który wydaje się określać rozumienie pracy,
ale w rzeczywistości łączy w swojej głębi „gęstości” Radeau.
Szczególne traktowanie aktorów, precyzja budowania dekoracji i
świateł, a przede wszystkim ruch i dynamika całości dodają do
muzyczności wymiar „afektywny” nieodłączny od wszystkich tych
elementów razem wziętych. Przy zanurzeniu w immanentności
materii teatralnej, w pracy nad czymś, czego przyszłości i
przeszłości nikt nie zna, praca ta wyzwala napięcie i wibracje, które
zamieniają się w pole ścieżek, gdzie ekspresja, poezja, teksty,
gesty, muzyka i maszyny rzucają się w wir odkrywania własnego
rozwoju i poznania, w samym politycznym i humorystycznym sercu
możliwej współczesności.