Grotowski Institute - Premio Europa per il Teatro

T
Pippo Delbono, biography
biografia
86
he author, director, actor and dancer Pippo Delbono is one
of Italy’s most unconventional and distinctive theatre art-
ists. His theatrical studies began in a traditional school
which he left when he met the Argentine actor Pepe Robledo, who
had escaped from the dictatorship in his country. In the Eighties
Delbono left for Denmark, where he became a member of the
Farfa troupe, headed by Iben Nagel Rasmussen. Here he got to
know the techniques of eastern dance, a training that would be
developed in subsequent trips to India, China and Bali. In 1985 he
began working on his first performance, Il tempo degli assassini,
in which he defined the personal theatrical language that characterizes
all his works. Then Pippo Delbono met Pina Bausch
and took part in one of her Tanztheater creations. In 1992 in Enrico
V from Shakespeare, his only work inspired by a theatrical
text, he played the role of the king who, with his subjects dressed
as punks, accepts the challenge of the impossible. La rabbia, an
hommage to Pier Paolo Pasolini presented in 1995, shows the beginnings
of a theatre technique that was to be completely realized
in Barboni, winner of a special Ubu prize in 1997 “for a research
carried out at the intersection of art and life” and of the critics’
prize in 1998. Among other works, he created Guerra and then
Esodo, where the staging is very similar to a cubist composition. In
these performances Delbono continued his personal and artistic
explorations with his company, bringing into it people from different
worlds. Bobò, for example, is a deaf mute whom Delbono met
in a mental hospital in Aversa, Nelson is one of the homeless,
Fadel is an asylum seeker from the Sahara. In July 2000 he first
presented in Gibellina in Sicily Il Silenzio, a piece about the earthquake
of 1968, set on the white rubble that covered the destroyed
city. In 2002 Gente di Plastica was first performed at Teatro delle
Passioni in Modena. This piece portrays an exuberant world intertwined
with the force of the rock music of Frank Zappa and the
poetic testament of Sarah Kane. Urlo started off at the Avignon
Festival in July 2004 with guest appearances from Umberto Orsini
and Giovanna Marini alongside the actors of the company,. Then
followed the production Questo Buio Feroce, inspired by Harold
Brodkey’s The Wild Darkness. In 2007 he created Obra Maestra,
his first encounter with lyric theatre, produced by the Teatro Lirico
Sperimentale of Spoleto. In the same year he also created his
biographical monologue Tales of June. In 2008 Delbono created
his latest theatre piece La Menzogna. which will be presented at
the Montreal, Grec and Avignon Festivals and at the Rond-Point
in Paris. Several books have been issued in different languages
about his theatre work. In the last 5 years Pippo Delbono has also
directed two films: War (first Donatello David Prize as “best documentary
film”) and Grido, which opened at the Festival Internazionale
di Roma of 2007. He is now working on his third film, La
Paura, a study of contemporary Italy.
P
ippo Delbono jest reżyserem, autorem, aktorem i tancerzem, jednym
z najbardziej wyjątkowych i niekonwencjonalnych artystów włoskiego
teatru. Swoją edukację teatralną rozpoczął w tradycyjnej szkole,
którą porzucił po poznaniu aktora Pepe Robledo, uciekiniera z będącej
wówczas pod rządami dyktatury Argentyny. W latach osiemdziesiątych
wyjechał do Danii, gdzie dołączył do zespołu Farfa, kierowanego przez
Ibena Nagela Rasmussena. Tam poznał techniki orientalnego tańca,
które następnie zgłębiał w Indiach, Chinach i Bali. W 1985 roku rozpoczął
pracę nad swoim pierwszym spektaklem pt. Czas zabójców (Il tempo degli
assassini). Stworzył w nim osobisty język teatralny, który charakteryzuje
wszystkie jego realizacje. Następnie Dolbano spotkał Pinę Bausch
i wystąpił w jej spektaklu przygotowanym z zespołem Tanztheater. W 1992
roku powstał Henryk V, jedyny spektakl w twórczości reżysera inspirowany
dramatem. Delbono zagrał w nim rolę króla, z poddanymi w punkowych
strojach, który porywa się na niemożliwe do wykonania zadanie. W La
rabbia, przedstawieniu z 1995 roku będąceym hołdem dla Piera Paolo
Pasoliniego, można dostrzec początki techniki teatralnej, która znajdzie
później pełny wyraz w spektaklu Barboni, uhonorowanym w 1997 roku
specjalną nagrodą Ubu „za badania prowadzone na pograniczu sztuki
i życia” oraz, w 1998 roku, nagrodą krytyków. Do innych realizacji Delbono
zalicza się Wojna (Guerra) oraz Esodo, którego inscenizacja przypomina
kubistyczną kompozycję. Reżyser kontynuował w nich swoje osobiste
i artystyczne poszukiwania. Towarzyszył mu w tym zespół, do którego
dołaczyli ludzie pochodzący z różnych światów, m.in. Bobò, głuchoniemy,
którego reżyser spotkał w szpitalu psychiatrycznym w Aversa, Nelson,
bezdomny, i Fadel, ubiegający się o azyl z Sahary. W lipcu 2000 roku
Gibellinie na Sycylii odbyła się premiera przedstawienia Cisza (Il Silenzio),
opowiadającego o trzęsieniu ziemi, które miało miejsce w 1968 roku.
Scenografie spektaklu stanowiły białe gruzy, pod którymi pogrzebane
było zniszczone miasto. W 2002 roku, w Teatro delle Passioni w Modenie,
premierę miał spektakl Gente di Plastica, przedstawiający widowiskowy,
tętniący życiem świat, w który wpleciono muzykę rockową Franka Zappy
i testament Sary Kane. W lipcu 2004 roku, na festiwalu Avignon, miała
miejsce premiera Urlo, w którym obok aktorów zespołu wystąpili gościnnie
Umberto Orsini i Giovanna Marini. Następnie Delbono zrealizował Questo
Buio Feroce, przedstawienie inspirowane książką Harolda Brodkey’a
pt. Te nieludzkie ciemności (This Wild Darkness). W 2007 roku, w Teatro
Lirico Sperimentale w Spoleto, powstał spektakl Obra Maestra, w którym
reżyser po raz pierwszy zmierzył się z teatrem poetyckim. W tym samym
roku Delbono wystawił autobiograficzny monolog Tales of June. W 2008
roku powstał najnowsze przedstawienie Delbono, La Menzogna, które
zaprezentowano na festiwalach w Montrealu, Barcelonie i Avignon oraz
w paryskim teatrze Rond-Point. Na temat teatru Delbono napisano
szereg książek w różnych językach. W ciągu ostatnich pięciu lat Delbono
wyreżyserował także dwa filmy: Wojnę, która otrzymała nagrodę Włoskiej
Akademii Filmowej w kategorii dokumentu, oraz Grido, którego premiera
odbyła się na festiwalu w Rzymie. W tej chwili pracuje nad swoim trzecim
filmem, pt. La Paura, studium na temat współczesnych Włoch.