Feuilletau de Bruyn_1920_SchoutenPadaido.pdf - Stichting Papua ...

- 82 -
dien te noemen. Tracht men hem er toe te dwingen zelve zijn naam te
noemen, dan bereikt men slechts, dat hij een valschen opgeeft. Noemt
een ander hem plotseling bij zijn naam zonder dat hij daartoe vergunning
gaf, dan kan, meent men, de aangesprokene daardoor ziek worden
of dood gaan. De ziel kan weieens het lichaam verlaten, als men haar
plotseling bij den naam noemt. Uit alles blijkt, dat men zich een rechtstreeksch
verband tusschen de roer en den naam denkt.
Oorspronkelijk geschiedde de naamgeving zonder openbare plechtigheden.
In den laatsten tijd echter schijnt op de Z. kust het geven van
een feest gewoonte te worden in navolging van het gebruik op Koeroedoe.
Zelfstandig leven der ziel. De ziel 1 ) denkt men zich als een zelfstandig
levende persoonlijkheid. Als men droomt heeft zij het lichaam
verlaten en gaat zij er zelfstandig op uit om voedsel te zoeken, te jagen,
enz.; bij het ontwaken keert zij in het lichaam terug. Uit- en ingang is
de anus. Hierdoor wordt verklaarbaar, waarom de aspirant-kobor zijn
eerste nacht in de kamboi wakende moet doorbrengen 2 ). Heeft ééne ziel
het lichaam verlaten, dan kan er van versmelting der beide zielen geen
sprake zijn.
Broederbloed vergiftigt den bodem. Een eigenaardige voorstelling,
die met die omtrent de ziel verband houdt, is algemeen verspreid: de
grond, waarop broederbloed vloeide, geeft gewas, dat voor de keret
doodelijk is. Zou iemand, die daartoe behoort, ervan eten, dan zou zijn
buik opzwellen en zijn dood onvermijdelijk zijn.
Gewoonlijk tracht men nog de schadelijke werking op den bodem
te voorkomen, door rondom de plaats, waar het bloed is gestort, dadelijk
een groot vuur aan te leggen. Daardoor verhindert men de nien zich
te verspreiden om later in de planten over te gaan. Kan dit niet gebeuren
dan laat men alles in den steek en verhuist.
Zielsverhuizing. Voor zoover mij bekend, bestaat het geloof aan
zielsverhuizing, waarbij een geest voor goed in een bepaald dier overgaat,
niet. Er is mij slechts één bericht gegeven, waarin iets dergelijks
voorkomt. Wanneer iemands ziel niet wordt toegelaten in Inaiboei (de
Biaksche Hemel), denkt men zich in het algemeen die ziel gedoemd
rond te dolen in een wildernis, waar zij van honger moet omkomen.
Enkele stammen meenen echter, dat deze zielen in steenen of wilde
varkens varen.
De geesten van afgestorvenen. Volgens de Biakkers leven de geesten
der afgestorvenen zelfstandig voort en zijn zij in staat min of meer
1 ). Bij oudere menschen wordt de ziel zoowel nien als roer genoemd, wat
overigens verklaarbaar is, daar beide zielen tot één geheel zijn versmolten.
2 ). Zie de beschrijving der k o b o rfeesten in § 4.