Feuilletau de Bruyn_1920_SchoutenPadaido.pdf - Stichting Papua ...

- 4 -
lengtedal, dat zijn hoogtepunt heeft nabij het N. einde van den O. keten,
verdeelt het water zich naar twee zijden.
Alleen in het O. deel van het eiland voert de Naperdori haar water
evenwijdig aan de ketens ai' door eene depressie, gevormd ongeveer in
het verlengde van den bovenvermelden breukrand.
Langs de kusten vindt men bijna overal koraalformaties, die op
vele plaatsen tot 100 M. boven den zeespiegel gelegen zijn. Daarnaast
komen op meerdere plaatsen dubbele brandingslijnen voor op 5 en
10 M. boven de zee 1 ) bij Kiamdori zijn zij bijzonder duidelijk waarneembaar;
men vindt ze ook op Meos Ajawi.
In de Odondibroeri-baai treft men deze brandingslijnen niet aan,
men vindt daar echter op verschillende punten van de kust o.a. bij
Korrido in de Seroeni-baai jonge zandige mergelafzettingen, die van
3 — 5 M. boven de zee liggen.
Ongeveer evenwijdig aan de Z.W. kust van Soepiori ligt een groot
rif, waarop o.m. de eilanden Noekori, Insobabi en Rani gelegen zijn. De
lang gerekte vorm en de strekking van dit rif geven aanleiding tot het
vermoeden, dat het is opgebouwd op den plooirug van een evenwijdig
met die van Soepiori verloopende anticlinale, die overal onder het
niveau der zee blijft. De eilanden bestaan geheel uit koraalformatie's.
Meos Bepondi en Meos Ajawi. Dit is niet het geval met de ongeveer
in het verlengde van de strekking der ketens van Soepiori gelegen
eilanden Meos Bepondi en Meos Ajawi. Op het eerste eiland komen
schiefers en serpentijn aan den dag, waarvan de schiefers geheel overeenkomen
met die van Soepiori. Wellicht zijn het boven den zeespiegel
uitstekende deelen van een of meer der zich tot daar voortzettende
anticlinalen van Soepiori; het Isabelrif, Z.O. van M. Bepondi zou dan
ook op een dergelijke verheffing gebouwd kunnen zijn.
Biak. Het eiland Biak heeft een geheel ander karakter dan
Soepiori.
In het N.W. deel verheft zich een woest bergland, waarvan de
hoogste, toppen, de Soemboenem en de Manseren Baken, ongeveer
600 M. hoog zijn, het overige deel van het eiland is vrij vlak gevormd
en helt vrij regelmatig van het N.W., waar de gemiddelde hoogte 300 —
350 M. bedraagt, naar het Z.O., waar het terrein slechts 100 — 150 M.
boven de zee ligt.
1 ). Deze dubbele brandingslijnen werden in 1903 door Prof. Wichmann op de
N. kust in de baai van Wari geconstateerd. Zie Nova Guinea Tome IV bl. 320. Dr. A.
Wichmann. Bericht über eine im Jahre 1903 ausgeführte Reise nach Neu-Guinea. Leiden
E. J. Brill 1917 (E.B.).