Feuilletau de Bruyn_1920_SchoutenPadaido.pdf - Stichting Papua ...

- 121 -
toestand bracht en waardoor de bewoners van Meok Woendi zich in
alle richtingen verspreidden.
Er woonde in dien tijd op het eiland een grijsaard Manarmakerdi
genaamd 1 ). Niet ten onrechte droeg hij dien naam, want Manarmakerdi
leed erg aan cascado. Bovendien was zijn heele lichaam overdekt met
afzichtelijke wonden, zoodat zijn keretgenooten hem zooveel mogelijk
ontweken, daar hij een ondragelijken stank om zich heen verspreidde.
Maar hoe oud en gebrekkig Manarmakerdi ook was, hij kon niet
buiten zijn sagoeweer en iederen morgen strompelde hij, steunende op
zijn stok en de vliegen met een takje bladeren van zijn wonden jagende,
naar zijn sagoeweerboomen. Wel kostte het hem een buitengewone
inspanning in de klapperboomen te klimmen om de sagoeweerkokers te
verwisselen, maar dat had de oude dronkaard er wel voor over.
Toen nu Manarmakerdi op zekeren dag wederom zijn dagelijkschen
drank ging halen, bleek hem tot zijn niet geringe ergernis, dat de
bamboekokers ledig waren. Eerst dacht hij, dat hij misschien de majangs
den vorigen dag niet behoorlijk had aangesneden, maar toen den
volgenden dag de kokers wederom ledig waren werd het hem duidelijk,
dat er iemand moest zijn geweest, die 's nachts zijn sagoweer gestolen
had. Toen besloot Manarmakerdi op de loer te gaan liggen en te
trachten den dief te grijpen. Hij legde zich dus aan den voet van een
der boomen neder en bedekte zijn lichaam met eenige takken, zoodat
hij niet gemakkelijk te onderscheiden was. Zoo had hij geduldig den
heelen nacht wakende doorgebracht, maar door den slaap overmand
viel hij tegen den morgen in een lichten dommel.
Plotseling echter schrok hij op door een licht geraas en zag hij
iemand in een der boomen klimmen. Kalm liet hij den dief begaan.
Hij wist immers niet of hij gewapend was en hoe had hij, oude grijsaard,
het tegen een krachtigen jongen man op kunnen nemen. Zoodra de dief
echter uit den boom was neergedaald, sloop hij stilletjes achter dezen
aan. Nadat Manarmakerdi zich overtuigd had, dat de dief ongewapend
was, greep hij dezen bij den pols, juist toen hij zijn voet op de eerste
inkeping van een anderen klapperboom had gezet. Tot zijn verbazing
bemerkte hij toen, dat de dief niemand minder was dan Koeméseri, de
morgenster 2 ).
Koeméseri was doodelijk verschrikt en smeekte Manarmakerdi
hem los te laten. De morgenstond begon te gloren en door het zonlicht
zou Koeméseri moeten sterven als de grijsaard hem niet tijdig losliet.
Deze wist dat heel goed, maar zou Koeméseri niet zijn verdiende loon
hebben, indien hij door de zonnestralen omkwam? Dat was toch het
¹). Manarmakerdi moet zijn afgeleid van mans er = grijsaard en maker
= krabben. Dus letterlijk „de grijsaard die zich krabt".
2 ). Koeméseri wordt ook wel met den naam Sampari aangeduid.