Feuilletau de Bruyn_1920_SchoutenPadaido.pdf - Stichting Papua ...

- 124 -
één al dansende voorbij den kleinen Konori te laten gaan. Men begon
natuurlijk met de kobors de revue te doen passeeren. Maar geen hunner
werd door Konori aangewezen. Daarna kwamen de jonge gehuwde
mannen en vervolgens de oudere gehuwde mannen aan de beurt, maar
ook onder dezen kon Konori zijn vader niet herkennen. Ten einde raad
besloot men ook grijsaards, die nog vlug ter been waren, te vertoonen
echter zonder resultaat.
Ten slotte riep men ook de oude grijsaards, die niet aan het dansen
konden meedoen, op; toen die aan kwamen strompelen, hield Manarmakerdi
zich achteraf, omdat hij bang was voor de woede van het volk.
Maar Konori liep op hem toe en wees hem als zijn vader aan. Nu kon de
grijsaard de zaak niet langer ontkennen en, voortstrompelend op zijn
stok, trad hij in den kring der omstanders en erkende Konori als
zijn zoon.
Op het gezicht van den ouden walgelijken grijsaard, maakte zich
een gevoel van afgrijzen van de menigte meester en luid schreeuwend
verlieten allen het feest. Men wilde niet meer op het eiland blijven,
zoolang Manarmakerdi zich daar ophield, daar men bang was, dat het
geval den toorn van de geesten der voorouders zou opwekken, zoodat
die zich zouden wreken en hen allen doen omkomen. Er werd dus
besloten de prauwen klaar te maken, allen scheepten zich in en verlieten
het land; een deel vestigde zich op Biak, een ander deel ging naar Jobi,
weer anderen gingen naar Noemfoor. Voor het vertrek had men de
voorzorg genomen om alles, wat tot vaartuig dienen kon, te vernielen.
Manarmakerdi, Insoraki en hun kind bleven alleen achter op het eiland.
Zoodra nu allen weg waren, ging Manarmakerdi het strand langs
om eens te zien 'of er niemand was achtergebleven. Intusschen bleef
Insoraki met den kleinen Konori thuis.
Het duurde; echter niet lang of Konori kreeg honger. Maar
op het eiland was niets meer te krijgen. Om hem zoet te houden
ging zijn moeder met hem naar de achtergalerij en begon zij hem
te vlooien.
Voor een oogenblik hielp dit, maar al spoedig begon Konori van
honger te huilen. Zijn moeder werd boos en snauwde hem toe: „Ga maar
weg en loop je vader achter na als je honger hebt. Vraag hem maar of
je de schilfers van zijn cascado mag opeten om je honger te stillen.
Ik ben zelf ook ziek van honger. De anderen hebben al het eten
meegenomen".
Konori liep huilende het strand langs om zijn vader op te zoeken
en toen hij hem eindelijk vond klaagde hij hem zijn bitteren nood.
„Huil maar niet Konori", zei Manarmakerdi, „en ga thuis maar eens
kijken, daar zal je eten in overvloed vinden". Konori geloofde zijn vader
maar half, maar toen hij thuis kwam en met zijn moeder het huis
inging, vonden zij daar een overvloed van de lekkerste spijzen.