ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ - Nemertes

Το δεύτερο γράφεται το 1390 στην Πάρμα από τον Ιταλό Biagio Pelacani ή Blasius
of Parma. Και αυτός με τη σειρά του απορρίπτει κάθε μεταφυσική εξήγηση,
τονίζοντας ότι στην περίπτωση αυτή η προβολή θα είχε κυκλικό σχήμα σε κάθε
απόσταση πίσω από την οπή. Αφού επαναλαμβάνει τη θέση ότι οι κάθετα
προσπίπτουσες σε επιφάνεια ακτίνες, είναι ισχυρότερες των άλλων λόγω της
μικρότερης διαδρομής που έχουν διανύσει, καταλήγει σε συμπεράσματα ταυτόσημα
με αυτά του Bacon, αποδίδοντας την αλλαγή του σχήματος στο συνδυασμό δύο
φωτεινών κώνων, ενός που υπερισχύει αμέσως μετά την οπή και δίνει πολυγωνικό
σχήμα και ενός που κυριαρχεί σε μεγαλύτερη απόσταση και δίνει κυκλικό σχήμα
στην προβολή.
Είναι σαφές ότι προς το τέλος του μεσαίωνα οι επιστήμονες (με εξαίρεση ίσως τον
Levi ben Gerson) δεν βρέθηκαν πιο κοντά στη διαμόρφωση μιας έγκυρης και
αξιόπιστης θεωρίας για το φαινόμενο των φωτεινών προβολών, καθώς στην
πλειοψηφία τους οι απόψεις τους αποτελούσαν επαναλήψεις των αντιλήψεων του
προηγούμενου αιώνα. Η θετική προσφορά των τεσσάρων συγγραφέων στους οποίους
αναφερθήκαμε, συνίσταται στην κριτική που άσκησαν στις μεταφυσικές επιδράσεις
των προγενεστέρων τους και στην προσήλωσή τους στις αρχές της Γεωμετρικής
Οπτικής. Ωστόσο, όσο η αναζήτηση λύσης του προβλήματος είχε ως αφετηρία την
πεποίθηση ότι το σχήμα της προβολής γίνεται κυκλικό ανεξάρτητα από τα σχήματα
πηγής και οπής, η πρόοδος ήταν αδύνατη.
4.5. Το πρόβλημα των φωτεινών προβολών κατά την Αναγέννηση
Στο έργο τεσσάρων επιστημόνων της περιόδου της Αναγέννησης βρίσκουμε
αναφορές στο πρόβλημα των φωτεινών προβολών. Ο Leonardo da Vinci (1452 –
1519) ασχολείται με το ζήτημα ως μέρος της γενικότερης ενασχόλησής του με το
θέμα του μηχανισμού της όρασης. Θεωρείται ο πρώτος που εξέτασε την πιθανότητα
μιας αναλογίας μεταξύ της λειτουργίας του ματιού και του σκοτεινού θαλάμου
(Ronchi 1956, p. 54). Ο da Vinci αποδέχεται τη άποψη του Al-Haytham για τη
διακριτότητα των φωτεινών ακτίνων στη διάδοσή τους μετά την οπή, σημειώνει ότι ο
σκοτεινός θάλαμος δημιουργεί πάντα αντεστραμμένο είδωλο και υποστηρίζει ότι σε
ίση απόσταση πίσω από την οπή η προβολή έχει το ίδιο μέγεθος με την πηγή
(Lindberg 1976, p. 157-158) (Σχ. 4.18).
(Σχ. 4. 18)
79