187_knyha-1-166

164
Иришкейди бир хидает Кефеге.
Джами иле кильселери къапалды,
Эр кес яшавдан, джанындан усланды.
Эп ольген олюлер атешке янды,
Ойле къопты бу къыямет Кефеге...
Севинмедик, биз кульмедик ич бир кунь,
Кучюк-буюк — эп(и)миз олдыкъ тамакюн 1 ,
Чаре ёкъ чыкъмагъа, ич дегиль мумкюн,
Кимсе бильмез, бу не алдыр Кефеге.
Карантинге биз де кирдик, не чаре?
Артыкъ эштен, досттан олдыкъ бичаре.
Топлады, къувурды, сыкъты бир ерге,
Заметлендик, языкъ олды Кефеге.
Дёрт-беш юз тахтадан япылды япымыз,
Къапалыр акъшам, ачылыр саба къапымыз.
Дуагъа башладыкъ биз мында эп(и)миз,
Олмагъан эди бойле сыкълет Кефеге.
Эр кунь саба эким келир де бакъар,
Тюрлю сылтав иле бизлерни якъар.
«Пошол дурак!» — дер де, турмай о къачар,
Не ал олды? Бу да миннет 2 Кефеге.
Забитлер 3 къапунынъ огюнден кечер,
Къалентирджи келип ипини чекер.
Ипни чеккенде эм, берир о хабер,
Бу да бойле бинъ «бешарет» Кефеге.
«Пошол ты к чёрту!» — деп багъырыр,
Бизни копек чагъыргъандай чагъырыр.
Бойле алдан эр кунь башынъ агъырыр,
Чокъ шикяет этемиз биз Кефеге.
Одунымыз ич булунмаз, эм ёкътыр комюр,
Устюмиз ачыкътыр, ягъмакъта ягъмур,
Астымызда олды бир къарыш чамур,
1
олдыкъ тамакюн — там махкюм — бутюнлей махкюм олдыкъ,
эпидемия вакътында тизильген вазиетнинъ сыкъынтысында сиясетнинъ
агъырлыгъыны чекмеге укюм этильдик
2
миннет — эйилик, тешеккюр, шукюр
3
забит — аскер, офицер, субай