Theologos 2/2012 - Prešovská univerzita v Prešove

THEOLOGOS 2/2012 | ŠTÚDIE
przyjdzie czas rozpoczęcia wędrówki – ścisłego poddania się prawom
czy też rygorom, jakie rządzą poruszaniem się po szlaku, a więc takiego
postępowania i zachowania się na nim, by realna była szansa osiągnięcia
celu i przeżycia doświadczenia, które – jak źródło – potrafi w momencie
znalezienia się na szczycie upoić świeżością i niepowtarzalnością widoku,
pięknem dalekosiężnego krajobrazu.
Sprawą więc nader jasną i oczywistą jest fakt, że szczyt (niezależnie
od tego, o jaki chodzi) zakłada występowanie konkretnego kontekstu.
Oznacza to mianowicie, że każda próba zdobycia szczytu domaga się
określonego postępowania, połączonego z gotowością na poniesienie
nieodzownego trudu. Gdy natomiast dojdzie do osiągnięcia wyznaczonego
czy wymarzonego szczytu, wtedy poniesiony trud i wysiłek przekształca
się w źródło dostarczające pełnych szczęścia przeżyć i doznań. Takie
też prawo rządzi liturgią Kościoła. Gdy chcemy i uczymy się wciąż kierować
ku niej – jak ku szczytowi – nasze codzienne życie, gdy sposobem
bycia poświadczamy gotowość do stawiania czoła życiowym próbom, by
nieugięcie trwać w wyznawanej wierze i by w niej wzrastać, to gromadząca
nas na wspólną celebrację liturgia staje się źródłem wciąż nowych sił,
nowych nadziei i perspektyw, jakie się zarysowują przed nami, nie tylko
w wymiarze doczesnym, a więc ograniczonym do życia na ziemi, lecz
również eschatologicznym: liturgia mianowicie staje się nadzieją trwałej
radości i zadatkiem życia wiecznego.
Papież Benedykt XVI zwrócił niedawno naszą uwagę na rzecz
w omawianym kontekście istotną i ważną. Przypomniał nam bowiem stosowne
nauczanie Soboru Watykańskiego II, który położył zdecydowany
i słuszny nacisk na pełne, czynne (wewnętrzne i zewnętrzne) oraz owocne
uczestnictwo całego ludu Bożego w liturgicznych celebracjach, z Eucharystią
na czele 9 . Owe trzy cechy uczestnictwa w liturgii (pełne 10 , czynne
11 , owocne 12 ) wskazują jednocześnie na trzy istotne przestrzenie jego
urzeczywistniania się, a mianowicie podkreślają znaczenie przestrzeni poprzedzającej
celebrację liturgiczną (ona to gwarantuje uczestnictwo pełne)
i przestrzeni po niej następującej (gwarantuje ona uczestnictwo owocne),
jak też przestrzeni związanej z jej faktycznym urzeczywistnieniem
(podczas sprawowania liturgii urzeczywistnia się uczestnictwo czynne).
9 Zob. Adhortacja Sacramentum caritatis, 22 II 2007, nr 52–63.
10 O pełnym uczestnictwie w liturgii jest mowa w KL 14.
11 O czynnym uczestnictwie w liturgii Sobór Watykański II traktuje w kilku miejscach konstytucji
Sacrosanctum Concilium: zob. KL 11, 14, 19, 21, 27, 30, 41, 48, 50, 79, 113, 114,
121, 124.
12 O owocnym uczestnictwie w liturgii jest mowa w KL 11.
33