Total-EPC-Book=180920

3-282
1. บทน า
กฎหมายก็มีออกมารองรับ แต่ก็เติบโตไปอย่างช้า ๆ ไม่ค่อยทันต่างประเทศ มา
ในช่วงหลัง ๆ การอนุญาโตตุลาการในประเทศไทยถอยหลังอย่างรุนแรงเมื่อ
หน่วยงานของรัฐแพ้คดีในการพิจารณาของอนุญาโตตุลาการบ่อย ๆ โดยเฉพาะ
คดีที่มีชื่อเสียงมากคดีหนึ่งที่เรียกกันติดปากว่าคดี “ค่าโง่ทางด่วน” มีผลท าให้
คณะรัฐมนตรีมีมติ เมื่อวันที่ 28 กรกฎาคม 2552 ห้ามหน่วยงานของรัฐท าสัญญา
กับเอกชนโดยการให้อนุญาโตตุลาการวินิจฉัยชี้ขาดข้อพิพาท หลังจากนี้การ
อนุญาโตตุลาการในประเทศไทยก็ค่อย ๆ เงียบหายไป แม้จะยังมีอยู่บ้างก็แต่
เพียงน้อยนิด
มติของคณะรัฐมนตรีที่ว่านี้ ว่าไว้อย่างนี้
โครงการขนาดใหญ่หรือการให้สัมปทานของรัฐได้มีการตกลงให้ใช้
วิธีการอนุญาโตตุลาการในการระงับข้อพิพาท ส่วนใหญ่หน่วยงานของรัฐจะ
เป็นฝ่ายแพ้คดีหรือเป็นฝ่ายต้องชดใช้ค่าเสียหาย จึงให้ปรับปรุงมติ ครม.
วันที่ 27 มกราคม 2547 ข้อ 1 เป็น “สัญญาทุกประเภทที่หน่วยงานของรัฐ
ท ากับเอกชนในไทยหรือต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็นสัญญาทางปกครองหรือไม่
ไม่ควรเขียนผูกมัดในสัญญาให้มอบข้อพิพาทให้คณะอนุญาโตตุลาการเป็นผู้ชี้
ขาด หากมีความจ าเป็น ให้เสนอคณะรัฐมนตรีพิจารณาอนุมัติเป็นราย ๆ
ไป”
ข้อความในมติคณะรัฐมนตรีที่ว่า “หากมีความจ าเป็น ให้เสนอ
คณะรัฐมนตรีพิจารณาอนุมัติเป็นราย ๆ ไป” เท่ากับเป็นการห้ามเด็ดขาด เพราะ
ถ้าจะต้องมีความจ าเป็น ต้องขออนุมัติจากคณะรัฐมนตรี และต้องขออนุมัติเป็น
ราย ๆ ไปด้วย เพราะฉะนั้น หากไม่ใช่เรื่องใหญ่ ส าคัญ และจ าเป็นจริง ๆ คงไม่มี
1-11