Voortrekkers van oud Nederland, deel 1 - Vijfeeuwenmigratie.nl

van 1776, veel langer en uitvoeriger dan het oude, en door de
5; toen aanwezige leden onderteekend, heeft hij woordelijk aangehaald.
De societeit had een eigen wapen, bestaande uit een hert in
rood op een groen veld, met het opschrift: "Wapen einer löbL
Societät der Flehmings-Huffner, alhier zu Bitterfeld". Het veld
had betrekking op de velden en weiden der vereeniging; het hert
op een fraai bosch, het "Plämingsholz", dat aan haar behoorde.
Hetzelfde wapen kwam voor op een, aan de vereeniging
behoorenden, beker, die het opschrift droeg "Becher einer löblichen
Societät der Fläminger in Bitterfeld, 1587", welke beker werd
gebruikt bij de installatie van nieuwe leden.
Toen de Borchgrave zijn werk schreef, was reeds bekend, dat
de vereeniging binnenkort zou worden opgeheven en het grondbezit
onder de leden zou worden verdeeld.
De Borchgrave heeft nog mededeeling gedaan van een bezoek,
dat hij gebracht heeft aan de streek om ]üterbock. De bewoners
van de "Pläming" onderscheidden zich toen, wat hun dialect
betreft, en wat de vrouwen aangaat, ook door hare kleeding, van
de overige Duitsche bewoners. Zij vormden zelfs toen nog een
aaneengesloten groep, die zich weinig met de overige bewoners
bemoeide; ook al omdat zij elkaar niet zonder moeite verstonden;
terwijl de Borchgrave, Vlaamsch sprekend, zich vlot met hen
onderhield.
Hieronder volgen nog eenige mededeelingen omtrent de wijze
van de totstandkoming en de inrichting van de kolonies, zoomede
omtrent de rechten en verplichtingen der kolonisten.
In het voorgaande zijn reeds een paar voorbeelden genoemd
van nederzettingen, welke tot stand kwamen door rechtstreeksche
overeenkomsten tusschen den vorst, hetzij een wereldlijk of een
geestelijk heer, en de kolonisten. Behalve deze zijn er ook gevallen
bekend, waarbij de vorst zich niet rechtstreeks met de kolonisten
in verbinding stelde, maar waarbij hij de zaak overliet aan en in
handen gaf van een zijner edellieden. Zoo werden in het Bremensche
gebied, door den aartsbisschop Hartwig I; kolonies gesticht,
waarbij een edelman, Bobo, als directeur optrad en vrijwel zelfstandig
alles met de kolonisten regelde. Hendrik de Leeuw gaf
een gebied, waarover hij zeggingschap had, aan Friedrich von
Machtenstede, met de bevoegdheid het aan anderen te verkoopen,
om het volgens Hollandsch recht te bezitten.
Een derde manier was, dat de grondbezitters met toestemming
van den landsheer koloniseerden.
16